این روزها و پس از مواجهه دیپلماتیک ایران و آمریکا طی دو، سه هفته گذشته، نگاه‌ها به مذاکرات ژنو دوخته شده است.
گفتنی است؛ مذاکرات هسته‌ای میان ایران و گروه ۱+۵ در حالی از سه‌شنبه هفته جاری شروع می‌شود که طی روزهای اخیر فضاسازی رسانههای غربی علیه ایران اوج گرفته است.
لازم است، قبل از ورود به بحث اصلی، برای روشن‌تر شدن فضای مورد بحث به برخی از تحرکات و عملیات رسانه‌ای حریف در آستانه مذاکرات ژنو اشاره‌ای داشته باشیم.
نکته اول این است که رسانههای غربی طی روزهای گذشته و در فاصله باقی‌مانده تا مذاکرات ژنو، تلاش میکنند این خط القایی را برجسته نمایند که مواضع گروه ۱+۵ در مواجهه هسته‌ای با ایران همان مواضع قبلی است و از همین روی؛ بر یکسان بودن مواضع این ۶ کشور از آلماتی ۲ تا ژنو تاکید میکنند.
نکته دوم این است که سناریوی طرف غربی بر این محور متمرکز است که در نقطه مقابل یکسان بودن مواضع گروه ۱+۵ و پیگیری آنچه که در آلماتی ۲ مطرح شد؛ وانمود سازند که ایران یک راه بیشتر ندارد و آن اینکه به‌خاطر شرایط به اصطلاح اضطراری نسبت به قبل تغییر مواضع بدهد.
نکته سوم در این پروژه، طرح خواسته‌ها و مطالبات نامشروع و زیاده‌خواهانه از ایران است که با عملیات روانی و رسانه‌ای می‌کوشند جا بیندازند ایران به این فضای تحمیلی تن خواهد داد. بطور نمونه وال‌استریت‌ژورنال به عنوان پرتیراژترین روزنامه آمریکایی این روزها این خط را پیرامون مذاکرات ژنو دنبال کرد که قرار است، ایران غنی‌سازی را متوقف کند.! این ادعای وال‌استریت‌ژورنال در سطح بسیارگسترده‌ای در فضای رسانه‌ای و مجازی پمپاژ شده تا با فضاسازی شرایط ایران را پیش از برگزاری مذاکرات کاملا از موضع ضعف و انفعال به تصویر بکشانند.
نکته چهارم اظهارات و مواضع مقامات غربی است که در آستانه مذاکرات ژنو، طی مصاحبه‌های مختلف ادعا میکنند ایران باید اعتماد جامعه بین‌المللی را جلب کند و شفاف‌سازی درباره برنامه هسته‌ای را به بالاترین سطح برساند.
«وندی شرمن» نماینده آمریکا در مذاکرات هسته‌ای با کشورمان در اظهارنظری گستاخانه و غیرمنتظره با بیان اینکه ایران باید در مذاکرات ژنو اعتمادسازی کند در عبارتی موهن مدعی می‌شود؛ «فریبکاری جز دی‌ان‌ای - DNA - ایرانی‌ها است.»!!
نکته بعدی این است که به موازات این فضاسازی‌ها و تحرکات دسیسه‌آمیز برای مصادره کردن نتایج مذاکره به نفع طرف غربی، شواهد و قرائن به وضوح نشان می‌دهد حریف چون می‌داند جمهوری اسلامی مقهور این فضاسازی‌ها نمی‌شود و به خواسته‌های باج‌خواهانه تن نمی‌‌دهد دنبال یک هدف غیراصلی نیز هست و آن اینکه پیشاپیش و قبل از برگزاری مذاکرات ژنو در ۲۳ و ۲۴ مهر ماه، ایران را مقصر شکست احتمالی مذاکرات معرفی نماید.
این هدف در واقع خط تبلیغی علیه ایران است تا فشارها را بر ضد کشورمان تشدید کنند. اما پس از اشاره به فضاسازی طرف غربی علیه ایران در آستانه مذاکرات ژنو، آنچه که بیش از این فضاسازی‌ها و تحرکات دسیسه‌آمیز حریف حائز اهمیت بوده و هوشیاری تیم مذاکره‌کننده کشورمان را می‌طلبد بازی خطرناکی است که طرف مقابل تلاش می‌کند بدون توجه به قوانین بازی به ایران تحمیل کند.
به عبارت روشن‌تر، حریف هرچند از قواعد بازی دم می‌زند و با این ادعا که توپ در زمین ایران است و این ایران است که باید اعتمادسازی کند و شفاف‌سازی کامل در برنامه هسته‌ای را در دستور کار داشته باشد؛ بیرون از بستر مذاکره و قوانین بازی دیپلماسی می‌خواهد شروطی - بخوانید خواسته‌های زورگویانه و زیاده‌خواهانه - را به کشورمان تحمیل کند.
این شروط و خواسته‌های جاه‌طلبانه نامشروع علاوه بر حوزه مذاکرات هسته‌ای، در دیگر حوزه‌ها به‌خصوص مسایل منطقه‌ای و حقوق بشری نیز دنبال می‌شود.
بنابراین نکته‌ای که در فضای کنونی قابل اعتناست؛ تلاش حریف است که از طریق عملیات رسانه‌ای و سناریوهای مختلف می‌کوشد موضوع مذاکرات هسته‌ای میان ایران و ۱+۵ در ژنو را به مذاکرات ژنو ۲ درباره «سوریه» گره بزند.
خطی که از سوی رسانههای غربی در فضای مذاکرات با ایران پمپاژ می‌شود این است که ایران باید در خصوص سوریه و در ازای رفع تحریم‌ها امتیاز بدهد.
برای همین است که سخنگوی وزارت خارجه آمریکا از استقبال مشروط واشنگتن برای حضور ایران در ژنو ۲ خبر می‌دهد و البته این در حالی است که مقامات ارشد وزارت خارجه کشورمان در واکنش به این اظهارنظر تصریح کردند ایران برای حضور در اجلاس ژنو ۲ و مشارکت در حل بحران سوریه، شرطی را نمی‌پذیرد.
منظور آمریکایی‌ها این است که ایران بیانیه اجلاس ژنو ۱ را بپذیرد و از تشکیل دولت انتقالی در سوریه حمایت کند.
پس آنچه که مشخص است اینکه طرف غربی بازی را در پهنه‌ای گسترده‌تر از مذاکرات هسته‌ای در ژنو تعریف کرده است. چرا؟ چون هدف آمریکایی‌ها از مذاکره با ایران در حوزه هسته‌ای، حل موضوع هسته‌ای کشورمان نمی‌باشد، بلکه آنها به دنبال آنچه که «مهار ایران اسلامی» نام نهاده‌اند هستند.
بنابراین ساده‌لوحی است اگر بپنداریم نگاه و رویکرد آمریکایی‌ها در قبال ایران ذره‌ای تغییر کرده است همین برخورد طرف مقابل پیرامون مذاکرات پیش روی در ژنو نشانه‌ای است که این مسئله را ثابت می‌کند.
حریف برای حل موضوع هسته‌ای ایران به ژنو نمی‌آید و این نکته‌ای است که هوشمندی مضاعف تیم مذاکره‌کننده کشورمان را می‌طلبد.
اخیرا یک سناتور آمریکایی در گفت‌وگو با خبرنگار نشریه لس‌آنجلس تایمز مطالبی را به بیرون درز داده است که عمق دشمنی و خصومت آنها را با ایران اسلامی به اثبات می‌رساند.
سناتور مارک کرک به پل ریشتر خبرنگار لس‌آنجلس تایمز می‌گوید؛ «برای اینکه مذاکرات ایران و آمریکا موفق باشد، ایران علاوه بر توقف برنامه هسته‌ای باید حمایت از مقاومت را تعطیل کرده، برنامه موشکی خود را هم متوقف کند و همچنین به روند نقض حقوق بشر در کشورش پایان بدهد.»!
بنابراین آشکارا مشاهده می‌شود افق تعریف شده دشمن، جلوگیری از پیشرفت‌های فزاینده ایران و قدرت نرم جمهوری اسلامی است که منبع تأثیرپذیری و الگوپذیری برای کشورهای منطقه است.
تجربه نیز نشان داده دشمن در مواجهه با ایران اسلامی یک عزم جدی دارد و تلاشش رسیدن به نقطه‌ای است که «نقطه مهار ایران» نام‌گذاری شده است.
از این روی، هم می‌توان قدرتمندانه پای میز مذاکره حاضر شد و هم در ماورای دیپلماسی و لبخند و فضاسازی‌ها، حقد و کینه و توطئه حریف را دید و اینکه او از راهبرد و اولویت اصلی‌اش یعنی «مهار ایران» و جلوگیری از پیشرفت جمهوری اسلامی ذره‌ای عقب ننشسته است.
خاطر نشان می‌شود چندی پیش بود که جرج فریدمن مدیرکل آژانس اطلاعات و مراقبت راهبردی آمریکا به صراحت نوشت: «اولویت دولت آمریکا در خاورمیانه جلوگیری از پیشروی ایران است.»
آنچه از رصد رفتار و گفتار حریف علیه ایران استنباط و استخراج می‌شود این است که موضوع هسته‌ای بهانه‌ای برای اعمال تحریم‌ها است و منظور از تحریم‌ها و فشارها جلوگیری از پیشرفت ایران در قامت یک قدرت منطقه‌ای و بین‌المللی است.
طرفه آنکه فارین پالیسی نیز به همین مسئله اذعان می‌کند و به صراحت مشکل برنامه هسته‌ای ایران را حرکت کشورمان در جهت استقلال و پیشرفت دانسته و می‌نویسد؛ «ایران چون از سیاست‌های آمریکا پیروی نمی‌کند و در برابر خواسته‌های این کشور سرپیچی می‌کند متهم است.»
خواندنی‌تر آنکه واشنگتن‌پست، توان علمی و پیشرفت هسته‌ای ایران را می‌ستاید و خاطر نشان می‌کند؛ «ایران در تاریخ کشورهای هسته‌ای یک استثناست... برخلاف کشورهای دیگر، بدون حمایت خارجی، هسته‌ای شده است.»
بنابراین صورت مسئله روشن است و راه‌حل روشن‌تر.
منبع کیهان/حسام‌الدین برومند
