کد مطلب: 65658
دوشنبه ۶ بهمن ۱۳۹۹ ساعت ۱۰:۵۵
«بوی خون» تکمله ای بر پرونده های داغ «آقازاده»
مستند «بوی خون» تکمله ای بر سریال «آقازاده» است و زمین خواری ، اختلاس های بانکی، احتکار دارو، اسکورت دختران و ... از جمله موضوعاتی هستند که این اثر به آنها پرداخته است.
به گزارش خط نیوز به نقل از خبرگزاری فارس، تعریفی که از فیلم پشت صحنه در ذهن مخاطب شکل گرفته، مجموعه تصاویری است از چگونگی ساخت فیلم یا سریال به همراه گفت و گو با عوامل. طبعا مخاطبان دوست دارند از مراحل ساخت یک پروژه اطلاع یابند و گفته های بازیگران ، کارگردان و دیگر عوامل پروژه را بشنوند. این که کیفیت این گونه فیلم های پشت صحنه، چقدر با استانداردهای روز دنیا مطابقت دارد، بحث دیگری است.
از چند هفته پیش مستند سریال «آقازاده» با عنوان «بوی خون» به کارگردانی وحید سعیدی و نویسندگی احمد رنجبر دو تفاوت اساسی با فیلم های رایج پشت صحنه دارد. یکی این که به شکل سریالی عرضه می شود و محدود به یک قسمت نیست. دیگر تفاوت آن، عدم پایبند بودن به پشت صحنه صرف است. به این معنا که «بوی خون» تنها بر روایت اتفاق های پشت صحنه سریال«آقازاده» متمرکز نیست.
«بوی خون» پرونده های سیاسی – اجتماعی که این سریال به آن ها اشاره کرده را مورد مداقه قرار داده است. در این مسیر با کارشناسان گفت و گو شده، نظر مردم به آن پیونده خورده و جزئیات پرونده ها مورد تحلیل قرار گرفته. زمین خواری ، اختلاس های بانکی، احتکار دارو، اسکورت دختران و ... از جمله موضوعاتی هستند که در «بوی خون» بررسی شده اند. این نگاه جزئی نگر باعث می شود، مخاطب اطلاعاتی فراتر از آن چه در «آقازاده» به آن ها اشاره شده بود، بدست بیاورد.
«بوی خون» بخش ثابتی به چهره های سیاسی اختصاص داده است و نظر آن ها درباره ریشه های شکل گیری آقازادگی، فسادهای ناشی از رانت قدرت و شیوه های اصلاح این پدیده را جویا می شود. امتیاز مستند در این بخش ، پرهیز از نگاه گزینشی است. به همین خاطر چهره های سیاسی از طیف ها و جناح های مختلف در «بوی خون» دیده می شوند. احمد توکلی، عباس عبدی ، محمدرضا آصفی، تقی آزاد ارمکی، مرتضی طلایی، حمیدرضا ترقی، محمد علی ابطحی، مصطفی کواکبیان و ... پایگاه های سیاسی مختلفی دارند و هر کدام به طیفی سیاسی منتسب هستند. همنشینی مجموعه نظرهای چهره های مختلف سیاسی یک نتیجه مشخص به همراه داشته: این که نمی توان فساد را انکار کرد و باید برای مبارزه قاطعانه با آن اقدام بنیادین شود.
در مستند «بوی خون» بخشی به مصاحبه با بازیگران سریال «آقازاده» و بخشی به چگونگی ساخت سکانس های خاص آن اختصاص یافته. این ها در کنار صحبت های جدی سیاسیون و پرونده های سنگین، حکم تنفس دارند و افزوده ای جذاب برای همراهی طیف های مختلف مخاطب هستند.
مجموعه این تمهیدات باعث شده است «بوی خون» تفاوتی اساسی با پشت صحنه های رایج فیلم و سریال ها داشته باشد و به هویتی مستقل دست یابد. «بوی خون» را می توان مستندی اجتماعی – سیاسی دانست که از بستر و جذابیت های «آقازاده» برای بیان حرفش بهره برده است.
