به گزارش خبرگزاری خط نیوز ، ابتدای ماه صفر، یادآور ورود کاروان اسرای آل الله به شهر شام است که به جهات متعدد، نقطه اوج انجام مسؤولیت پیام رسانی پیام آوران کربلای حسینی است که جشن یزید پلید را به عزای خاندان امیه و همه ظالمان تبدیل نمود. اوج ثمره سالها فعالیت ضد فرهنگی در شام به مصاف قوت منطق و حق گویی و حق طلبی جبهه نور آمد و مضمحل شد و این نشان دهنده توانمندی این جبهه و مسؤولیت رزمندگان امروزین این جبهه است.
در این نوشتار، مختصری از بیان حضرت آیت الله جوادی آملی که به این موضوع پرداخته شده، آمده است.
حماسه امام سجاد(ع) در کوفهامام سجاد(ع) شرکت مستقیم در صحنه ی نبرد و درگیری روز عاشورا نداشت؛ چون قضا و قدر الهی این بود که او شهید نشود و پدر هشت امام بعد از خود باشد تا خط امامت امت و هدایت جامعه ادامه یابد، امّا روح حماسی آن حضرت او را آرام نمی گذاشت. از این رو هرجا که مصلحت اقتضا می کرد و زمینه ای پیش می آمد، به افشاگری و استیضاح هیئت حاکمه و دربار ستمکار اموی می پرداخت.
مثلا با آن که آن حضرت(ع) فاصله ی کربلا تا شام را با سکوت گذراند و فقط به یاد حق مترنّم بود و با کسی جز اهل بیت(ع) حرف نمی زد و با آن که او را درکوفه زندانی کرده بودند و با آهن گران و سخت، دست و پای مبارک او را بسته و بر شتر برهنه سوارش کرده بودند و از رگهای بدن او خون جاری بود، هنگامی که شروع به سخن کرد فرمود: ای امّت نابکار، باران بر محلّ و زمین شما نبارد / ای امتی که حرمت جدّ ما را درباره ی ما نگه نداشتید، اگر در روز قیامت در مقابل جدّ ما قرار گیرید چه خواهید گفت؟ ما را سوار بر شترهای برهنه، در شهرها می گردانید / گویا ما نبودیم که پایه های دین را در میان شما محکم نمودیم.
آن گاه اشاره به جمعیت کرد که ساکت باشید. وقتی ساکت شدند، پس از حمد و ثنای الهی و صلوات بر رسول خدا(ص) به معرفی خود و افشای جنایاتی که امویان در کربلا مرتکب شده بودند، پرداخت:
«أیّها النّاس! من عرفنی فقد عرفنی و من لم یعرفنی فأنا علی بن الحسین ابن علی بن أبی طالب، أنا ابن من انتُهِکَت حرمتُه و سُلبتْ نِعمتُه و انتُهب ماله و سُبیَ عیاله أنا ابن المذبوح بشطّ الفرات من غیر ذَحْلٍ و لا تُرات، أنا ابْن من قُتل صبْراً وکَفی بذلک فخْراً...»
نتیجه ی این سخنرانی و افشاگری این بود که صدای گریه ی مردم بلند شد و به یکدیگر می گفتند: هلاک شدید و متوجه نیستید که چه کار کردید و چه به سرتان آمده است .
بدین ترتیب حضرت سجّاد(ع) اوضاع کوفه را متغیر و زمینه ی قیامهای بعدی را فراهم نمود.
ابن زیاد ملعون قبل از آن که اسرا را وارد قصر خود (دارالاماره) کند، اذن عمومی داد که هر کس می خواهد در آن شرکت کند و در حقیقت مجلس جشن عمومی به پا کرده بود. آن گاه دستور داد تا آل الله را به صورت فجیعی وارد دارالاماره کردند. پس از آن سر مبارک امام حسین(ع) را مقابل او گذاشتند و او بی شرمانه به وسیله ی چوب دستی خود به جسارت کردن به سر مبارک پرداخت... آن گاه رو به امام سجّاد(ع) کرد و گفت: اسمت چیست؟
امام سجّاد(ع) فرمود: علی بن الحسین هستم.
مگر علی بن الحسین را خدا نکشت؟
برادر بزرگتری داشتم که او نیز علی نامیده می شد و مردم او را کشتند.
مردم نکشتند بلکه خدا او را کشت.
البته خدا هر جانی را هنگام مرگ استیفا می کند و تحویل می گیرد و هیچ کس بدون اذن تکوینی الهی نمی میرد؛ (ألله یتوفّی الأنفس حین موتها) و (ما کان لنفسٍ أن تموت إلاّ بإذن الله)
این حاضر جوابی، جرّ و بحث و حریم نگرفتن، برای ابن زیادْ سنگین و غیر قابل تحمّل بود لذا دستور داد که گردن امام سجاد(ع) را نیز بزنید.
در حالی که عقیله ی بنی هاشم، زینب کبری(س) خود را سپر آن حضرت کرده و ابن زیاد ملعون را از این تصمیم وقیحانه نهی می کرد، امام سجّاد(ع) برآشفت و گفت: آیا ما را به قتل تهدید می کنی؟ آیا تاکنون نفهمیدی که کشته شدن، عادت ما و شهادت کرامت و فخر ماست؟
همان سخن آزادمنشانه ی امام حسین(ع) در میدان کربلا را امام سجّاد(ع) در دارالاماره ی کوفه در زیر بار گرانِ اَسْر و اِصْر، خطاب به عوامل خون آشام اموی آن هم به صورت تشر و فریاد گفت.
معلوم می شود این انسان به زنجیر بسته، آن شیر غرّنده ای است که او را به بند کشیدند: «عار ناید شیر را از سلسله». هرگز انسان عاقل به این فکر نمی افتد که برای نگهداری زاغ و زَغَن قفس فراهم کند: «شهپر زاغ و زَغَن زیبای صید و قید نیست». آن طوطی و بلبل و قُمری است که تهیه کردن قفس و تحمل هزینه و زحمت برای نگهداری آن ها ارزش دارد.
باز معلوم می شود به زنجیر کشیده شدن و اسیرگشتن، ایجاد محدودیت برای پیکر است و بس، اما روح عارف روح حماسه است و لذا همواره زنده و آزاد است.
افشای جنایات امویان توسط امام سجاد(ع) در شام اوضاع شام بسیار آشفته تر از اوضاع کوفه بود؛ چون کوفه روزی مرکز حکومت امیرالمؤمنین(ع) بود، بسیاری از شیعیان و دوستان آن حضرت در آنجا بودند، عدالت علی(ع) را دیده بودند، با فضایل و مناقب اهل بیت(ع) آشنایی داشتند و.... امّا شام حدود چهل سال زیر بار تبلیغات خصمانه ی معاویه و همدستان اموی او قرار داشت. نه علی(ع) را دیده بودند و نه حکومت علوی را، نه رسول گرامی اسلام(ص) را دیده بودند و نه اصحاب و یاران آن حضرت توانسته بودند در آنجا آزادانه به تبلیغ اسلام بپردازند. از این جهت تلقّی و برداشت آن ها از اسلام و حکومت اسلامی چیزی شبیه امپراطوری و سلطنتی بود که نمونه اش را در روم و ایران دیده و یا شنیده بودند و معاویه مشابه آن را در آن دیار بر پا کرده بود. از این رو در شام شوم اموی بیش از هرجای دیگر بر آن بزرگواران سخت گذشت و حوادثی در آنجا پیش آمد که مشابه آن را در جاهای دیگر کمتر می توان پیدا کرد. مثلا وقتی وارد شهر شام شدند، پیرمردی غافل و فریب خورده، به امام سجّاد(ع) نزدیک شد و به آن حضرت گفت: خدا را شکر که شما را هلاک کرد و امیر را بر شما مسلّط نمود. امام(ع) از روی عطوفت و مهربانی بر جهل و غفلت او اشک اندوه و حسرت ریخت و آن گاه به ارشاد و راهنمایی او پرداخت و خود را به او معرفی کرد. پیرمرد وقتی که به اشتباه خود پی برد به دست و پای آن حضرت افتاد و با بوسیدن پاهای مبارکش اظهار ندامت و توبه کرد و از دشمنانشان تبرّی جست. البته این اظهار تولّی و تبرّی به کشته شدن وی به دستور یزید منجر شد.
با این حال وقتی که امام سجّاد(ع) در آن دیار وحشت زا یعنی در دهان گرگ و زیر چنگال خونریز او شروع به سخن گفتن کرد، چنان حرف زد که گویا پیامبر اکرم(ص) در مدینه یا علی بن ابی طالب(ع) در مرکز خلافت خویش (کوفه) سخن می گوید یا حسین بن علی(ع) در مدینه بر سر مروان فریاد می کشد. هیچ چیز او را نترساند.
حضور اهل بیت در بزم طاغوتنحوه ی ورود اسرا به حضور یزید به شکلی بود که گویا حاکم طاغی شام می خواست از آن ها و دیگران زهر چشم بگیرد و آنان را مقهور جاه و جلال خویش کند. چون در حالی که خودش مغرور و مست از پیروزی بر تخت سلطنت تکیه زده و حَشَم و خَدَم او دور و برش را گرفته بودند و حتی به سختی و با ترس و لرز به خود جرأت می دادند که «امیرالمؤمنین» خطابش کنند، اهل بیت(ع) را به یک طناب سراسری بستند طوری که یک سر طناب به گردن سید الساجدین(ع) بسته شده بود و سر دیگر آن به زینب کبری(س) و بقیه ی بچه ها در وسطهای آن و هر کس که عقب می ماند با تازیانه او را می زدند و بدین صورت آن ها را در حضور یزید حاضر کردند.
امام سجّاد(ع) وقتی چشمش به یزید افتاد، فرمود: اگر پیامبر خدا(ص) ما را به این حال ببیند چه خواهی کرد؟ حاضران گریه کردند و لذا یزید دستور داد طناب را درآورند....
آن گاه یزید رو به امام سجّاد(ع) کرد و گفت: کار خدا با پدرت را چگونه دیده ای؟
امام(ع) فرمود: آن چه که واقع شد قضای الهی بود که قبل از خلقت آسمان و زمین مقدّر شده بود.
پس از آن یزید با اطرافیانش مشاوره کرد که با او چه کنم؟ اطرافیان به آسانی گفتند: او را نیز بکش.
امام سجّاد(ع) فرمود: اطرافیان تو بر خلاف اطرافیان فرعون نظر دادند. وقتی که فرعون با اطرافیانش مشورت کرد که با موسی و برادرش چه کنم؟ گفتند: به آن ها مهلت بده، در حالی که اطرافیان تو نظر به قتل ما داده اند. و این علّت دارد.
یزید پرسید: علّت آن چیست؟
امام سجاد(ع) فرمود: علتش این است که اطرافیان فرعون، بر خلاف اطرافیان تو، عدّه ای رشید بودند و انبیا و اولادشان را نمی کشند مگر بچه های نامشروع و حرام زادگان.
یزید با شنیدن این سخن مقداری تأمّل و تفکر کرد و از کشتن آن حضرت منصرف شد.
سپس بین امام سجّاد(ع) و یزید (لعنه الله) کلماتی ردّ و بدل شد و امام(ع) با شدّت و قدرت تمامْ جواب او را داد و هیچ کوتاه نیامد.
وقتی که نوبت به زینب کبری(س) رسید او هم برخاست و سخنانی سرشار از حماسه و عرفان ایراد کرد. این ها نشان می دهد زنان اهل معرفت نیز همانند مردان اهل معرفت، اهل حماسه اند.
در مجلس جشن عمومی که در مسجد جامع دمشق برگزار شده بود، یزید ملعون سخنرانِ مزدوری را مأمور کرد تا منبر برود و از امیرالمؤمنین(ع) و امام حسین(ع) بدگویی کند. خطیب مزدور و جیره خوار اموی، بعد از حمد و ثنای الهی از یزید و معاویه مدح و ثنای فراوانی کرد و آن گاه از امیرالمؤمنین(ع) و امام حسین(ع) بدگویی نمود. روح حماسه سرا و بی قرار امام سجّاد(ع) او را آرام نگذاشت لذا غرّید و بر سر خطیب مزدور اموی فریاد کشید و فرمود: وای بر تو ای خطیب که رضای مخلوق را بر رضای خالق ترجیح دادی و بد جایگاهی در جهنّم برای خود ساختی. فریاد زدن در آن شرایط برای کسی که مانند امام سجّاد(ع) آن همه مشکلات و مصایب (اعم از غم از دست دادن عزیزان، تشنگی، اسارت، بستن دست و پا با زنجیر، گرداندن در شهرها و ارائه دادن به تماشاچیان و...) را تحمل کرد و آن عواقب خطرناک که احتمالش می رفت، آن هم بر سر یزید که آن همه قدرت و شوکت ظاهری برای خود درست کرده بود کار ساده ای نبود.
خطابه پرشور امام(ع) در مجلس یزید و دگرگونی اوضاع شامحضرت سجّاد(ع) بعد از فریاد بر سر سخنگوی مزدور اموی فرمود: به من اجازه دهید که بالای این چوبها! بروم و کلماتی بگویم که در آن رضای خدا و اجر و ثواب برای شنوندگان است. ابتدا یزید اجازه نداد ولی چون افکار عمومی مردم تحریک شده بود، یزید مجبور شد با منبررفتن امام(ع) موافقت کند. وقتی امام سجّاد(ع) بر فراز آن چوبها قرار گرفت، پس از حمد و ثنای الهی به ایراد خطبه ی حماسی و مُهَیّج پرداخت.
ابتدا خود را به صورت اجمالی معرفی کرد و فرمود: ما دارای علم، حلم، سماحت، فصاحت، شجاعت و محبّت در قلبهای مؤمنان هستیم. و فضیلت ما این است که نبیّ مختار از ماست، صدیق اکبر از ماست، طیّار از ماست، شیر خدا و شیر رسول خدا از ماست، دو دسته گل پیامبر این امت از ماست. پس از آن فرمود: با این معرفی اجمالی، هر کس مرا شناخت که شناخت. و اگر کسی نشناخت و از فضایل و کمالات ما آگاه نشد، تفصیلا خود را معرفی می کنم. آن گاه به ذکر فضایل و کمالات خود و خاندان عصمت و طهارت پرداخت و در ضمن آن فرمود: «أنا ابن مکة و منی، أنا ابن زمزم و الصفا...»؛ من فرزند مکه و منا هستم، من فرزند زمزم و صفا هستم.... در این جمله اشاره به این معنا دارد که: گرچه ما امسال به منا نرفتیم، در آنجا بیتوته نکردیم و گوسفند نکشتیم، ولی منا از ماست. چون منا همانند مکّه و مدینه و حتّی همانند خود کعبه موات بود و ما با کربلا رفتن خود آن سرزمین مرده را زنده کردیم. و هر کس که زمین مرده ای را زنده کند، آن زمین از آنِ اوست: «من أحیی ارضاً مواتاً فهی له». کسی با گوسفند و شتر قربانی کردن مالک منا نمی گردد. چون منا با این چیزها زنده نمی گردد. منا با قربانی کردن پدر، برادر، عمو و اصحاب و تقدیم اسیر و جانباز در راه خدا زنده می شود. چون چنین کسی است که می تواند به دیگران درس شهادت دهد. از این جهت ما صاحب منا و وارث آن هستیم. چنان که وارث صفا و مروه و زمزم و کعبه نیز هستیم.
چون ما با قیام خود کعبه را زنده کرده ایم، به حج بها داده ایم و آبروی حج را حفظ کرده ایم. وگرنه گوسفند کشتن، طواف کردن دور خانه ی خدا و سعی کردن بین صفا و مروه کار بسیار سهلی است که از عهده ی هر کسی بر می آید. همان طور که سابقه ای بس کهن در تاریخ جاهلیتِ قبل از اسلام دارد...
آن گاه فرمود: «أنا ابْن من حمل علی البُراق فی الهواء، أنا ابن من أُسری به من المسجدالحرام إلی المسجدالأقصی فسبحان من أسری، أنا ابن من بلغ به جبرئیل إلی سدرة المنتهی، أنا ابن من دنی فتدلّی فکان قاب قوسین أو أدنی أنا ابن من صلّی بملائکة السّماء، أنا ابن من أوحی إلیه الجلیل ما أوحی»؛ من فرزند کسی هستم که سوار بر بُراقش کردند و در آسمان بردند، من فرزند کسی هستم که شبانه او را از مسجد الحرام تا مسجد الاقصی بردند، من فرزند کسی هستم که جبرئیل تا سدرة المنتهی او را پیش برد، من فرزند کسی هستم که آن قدر نزدیک شد و نزدیک شد که گویا به اندازه ی دو کمان یا کمتر از آن به مقام قرب الهی رسید، من فرزند کسی هستم که با ملائکه آسمان نماز گزارد، من فرزند کسی هستم که پروردگار جلیل آنچه را که خود می خواست، بر او وحی کرد.
غالب این جملات برگرفته از قرآن کریم است. مردم شام هر چند تحت تأثیر تبلیغات معاویه و خاندان و وابستگان اموی او بودند، ولی قرآن کریم چیزی نبود که از آن بی اطلاع باشند بلکه به لحاظ عربی بودن زبانشان با آیات و کلمات آن مأنوس بودند. از این رو با شنیدن این فضایل و کمالات که امام سجّاد(ع) آن ها را به خود نسبت می داد، تعجب می کردند و از یکدیگر می پرسیدند این اسیری که با غل و زنجیر او را بسته اند کیست که این ادعاهای بلند را دارد؟ لذا آن حضرت خود را معرفی کرد و فرمود: آیا می دانید من فرزند چه کسی هستم؟ «أنا ابن محمّد المصطفی، أنا ابن علیّ المرتضی»؛ من فرزند رسول الله هستم، من فرزند علی مرتضی هستم.
آن گاه چون جوّ شام که با تبلیغات خصمانه و کینه توزانه ی هیئت حاکمه تیره و تار شده بود بر ضدّ علی بن ابی طالب(ع) بود، به ذکر فضایل و مناقب امیرالمؤمنین(ع) پرداختند و فضایل و کمالات فراوانی از آن حضرت نقل فرمودند.
سپس فرمود: «أنا ابن فاطمة الزهراء، أنا ابن سیدة النساء»؛ من فرزند فاطمه زهرا هستم، من فرزند سرور زنان هستم. این سخنان حماسی و شورانگیز که به تعبیر مورخین با «أنا، أنا» گفتن امام سجّاد(ع) ادامه داشت و چون رگباری آتشین تار و پود حکومت اموی را نشانه گرفته بود، اوضاع سیاسی شام را دگرگون کرد و مردمی را که به خاطر پیروزی یزید و حکومت ننگین اموی جشن گرفته بودند، از خواب غفلت بیدار نمود و جشن و شادی شان را به مجلس گریه، ضجّه و عزا تبدیل کرد. یزید که احتمال شورش و فتنه می داد، از مؤذّن خواست تا با اذان گفتن خود، کلام آن حضرت را قطع کند امّا امام(ع) با درایت امامت از همان اذان نیز به نفع خود و خاندان عصمت و طهارت و بر ضدّ یزید و شجره ی خبیثه ی اموی استفاده کرد.
هدف اهل بیت(ع) زنده نگه داشتن نام رسول الله(ص)از امام صادق(ع) نقل شده است: هنگامی که اسرای اهل بیت(ع) از سفر غم بار کربلا به مدینه باز گشتند، ابراهیم بن طلحة بن عبیدالله که در میان استقبال کنندگان بود، از امام سجّاد(ع) سؤال کرد: در این جنگ چه کسی پیروز شد؟ آن حضرت فرمود: اگر خواستی بفهمی پیروز واقعی کیست، وقت نمازْ اذان و اقامه بگو و ببین نام چه کسی را بر زبان می آوری؟
به عبارت دیگر به او فهماند که ما رفته بودیم تا نام نبی اکرم(ص) را زنده کنیم و به این هدف نیز رسیدیم؛ چون عده ای می خواستند نام امویان را به جای نام انبیا و اولیا بنشانند، ما همه چیزمان را در راه خدا داده و با اهدای خون خود جلوی این فاجعه را گرفتیم. در مقابل، نام و یاد ما تا ابد زنده و پاینده خواهد بود و انتقام ما را نیز از دشمنانمان خواهد گرفت و لذا هیچ نگرانی نداریم.
ابراهیم بن طلحه گویا فرزند همان طلحه ی معروف صدر اسلام است که همراه هم فکرش (زبیر) در جنگ جمل کشته شد. او احتمالاً می خواست با این سؤال همان کلام یزید ملعون را تکرار کند که گفته بود: «لیت أشیاخی ببدر شهدوا...» و بدین طریق زخم زبانی به امام سجّاد(ع) زده باشد.
این که از محمل خارج نشد و اصرار داشت خود را پوشیده نگه دارد، ظاهراً بدین جهت بود که چون آدم شناخته شده ای بود، نمی خواست کسی بفهمد که زخم زبان زننده کیست. البته پیروزی امویان منفعتی برای او نداشت و فقط شکست بنی هاشم برایش مسرّت بخش بود. لیکن جواب محکم و کوبنده ی امام سجّاد(ع) زبان او را در دهانش خشک کرد.
