صاحب این تعمیرگاه چند برادر ارمنی بودند که شروع کننده قصه یک رشته رزمی پرطرفدار در کرمانشاه شدند. آنها عاشق بوکس بودند و بعد از اینکه این رشته را در خارج از کرمانشاه یاد گرفته بودند، تصمیم گرفتند آن را در شهر خودشان هم راه اندازی کنند و این طور بود که دهه 20 بوکس با تلاش این چند برادر وارد کرمانشاه شد.
بوکس کرمانشاه شروعی فقیرانه داشت، اتاقی کوچک در گوشه حیاط تعمیرگاه برادران ارمنی، اولین سالن این رشته در کرمانشاه شد. هرچند سالنی کوچک بود، اما پاتوقی شده بود برای مشت زنان کرمانشاهی.
چندسالی گذشت و هر روز بر تعداد طرفداران بوکس در کرمانشاه اضافه می شد تا اینکه سال 1326 از راه رسید. سالی که بوکس این دیار برای اولین بار اسم و رسم دار شد. هیات بوکس استان در این سال شکل گرفت و اولین سالن اختصاصی آن رسما راه اندازی شد.
درست همین جایی که این روزها دفتر هیات بسکتبال در مجموعه ورزشی تختی خیابان گمرک واقع شده، سالنی زیرپله ای بود که سال 1326 آن را به عنوان سالن بوکس کرمانشاه راه اندازی کردند، سالنی که از سال 52 تا 57 قهرمان بزرگی را در دلش پرورش داد که بوکس کرمانشاه را به اوج رساندند. جعفر طیاری اولین مدال آور بوکس کرمانشاه، ماسیس هامبار سومیان و نام آوران با اخلاق و جوانمرد دیگری همچون علی اصغر جوادیان، خلبان یحیی شمشادیان، ابوالحسن یاری و کیومرث یزدانفر که بعدها همگی شهید شدند.
کمی بعدتر انقلاب و بعد هم که جنگ شد سالن بوکس کرمانشاه هم زیربمباران صدامی ها رفت. بوکس کرمانشاه چند دهه ای ساکت و خاموش بود، نه قهرمانی ظهور کرد و نه صدای نعره قهرمانانه ای شنیده شد.
اواسط دهه هشتاد بود که از زیر خاکستر بی جان و بی رمق بوکس کرمانشاه به یکباره قهرمانانی بزرگ زبانه کشیدند و شعله ور شدند. بوکس کرمانشاه جانی دوباره گرفته بود و به سوی طلایی ترین روزهایش پیش می رفت. در این سالها قهرمانان بوکس کرمانشاه یکی دوتا نبودند.
روزگار بر وفق مراد بوکس کرمانشاه می گذشت، اما این دوران خوشی شش هفت سالی بیشتر دوام پیدا نکرد و از شروع دهه 90 بوکس این دیار با گرفتار شدن در چنگال حواشی و مشکلات به رکودی نفس گیر وارد شد.
در این سالها بوکس کرمانشاه به قهقهرایی رفته بود که جعفر طیاری درباره آن روزها می گوید: همه پاپس کشیده بودند و من احساس می کردم بوکس کرمانشاه گرفتار شرایطی شده که دیگر به سختی می توان آن را جمع کرد.
این قهرمان سالهای دور که اولین مدال را از مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی در سال 1352 برای بوکس کرمانشاه به ارمغان آورد در گفت و گو با ایسنا با یادآوری روزهای اوج بوکس در دهه پنجاه، اینطور ادامه می دهد: زمانی بین سالهای 52 تا 57 به حدی در کرمانشاه بوکسور داشتیم که بوکسورهای چند استان همجوار دیگر را هم تامین می کردیم. در این سالها بوکس کرمانشاه در اوج بود و تعدادی ملی پوش داشتیم.
من و ماسیس هامبار سومیان از بوکسورهای این دوره بودیم که هر دو هم به تیم ملی دعوت شدیم. البته ماسیس از خانواده ای ارمنی بود که پایه گذار بوکس کرمانشاه بودند و سالها باهم در تیم ملی بودیم که بعدها بعد از دوره قهرمانی به استرالیا رفت و اکنون آنجا زندگی می‌کند.
جعفر طیاری و ماسیس هامبارسومیان سال 1354 در اردوی تیم ملی بوکس
این پیشکسوت بوکس کرمانشاه به وقفه چندساله ای که با وقوع انقلاب و جنگ در این رشته اتفاق افتاد هم اشاره ای می کند و می گوید: هرچند از سال 70 بوکس دوباره فعال شد و رونق گرفت، اما از سال 86 بود که شاهد ظهور قهرمانانی از کرمانشاه در این رشته بودیم.
از سال 86 تا پنج سال بعد از آن دوران طلایی بوکس کرمانشاه را داشتیم. در این سالها حدود 70 درصد از ملی پوشان تیم ملی بوکس از کرمانشاه بودند و برای مسابقات المپیک آسیایی گوانجو از 10 وزن تیم ملی چهار تا پنج نفر بوکسورهایی از استان ما بودند. بیژن باتمانی، اسفندیار محمدی، هومن کرمی، رضا مهدی پور، محمدقارونی، عمران اکبری، شهروز ترادیده و اسدجوهری از جمله این قهرمانان ملی پوش کرمانشاهی بودند.
متاسفانه از اوایل دهه 90 بوکس ما وارد حاشیه هایی شد و دیگر ملی پوشی هم نداشتیم. اوج حاشیه ها از زمانی بود که مدیرکلی جدید برای ورزش کرمانشاه روی کار آمد. همزمان با آمدن او مجمع انتخابات بوکس نیز برگزار شد و حسین فشی رئیس هیات این رشته شد. معمولا همیشه اینطور است که با روی کار آمدن یک گروه جدید موضع گیری ها و چوب لای چرخ گذاشتن هایی هم از سوی طرفداران گروه قبلی شکل می گیرد. اینجا هم همینطور شد.
عده ای آن زمان فکر کردند که آقای فشی با لابی گری این مدیرکل روی کار آمده و از طرف دیگر او(مدیرکل وقت ورزش و جوانان) مدام در کار هیات بوکس دخالت می کرد و همین مسئله بوکس کرمانشاه را دچار حاشیه و رکود کرد. برخی از بزرگان خودشان را از بوکس کرمانشاه کنار کشیدند. حتی چندباری از خود من هم دعوت کردند که به هیات بروم و به عنوان پیشکسوت در کنار آنها باشم، اما نرفتم.
بعد از چندسال همه کم کم دیدیم که آقای فشی فردی باحوصله و مدیر است که برای بوکس کرمانشاه زحمت می کشد و دنبال حاشیه نیست و می خواهد همه باهم باشند تا بوکس کرمانشاه دوباره اوج بگیرد و از آن حالت ضعف خارج شود. برای همین تلاش می کند تا همه بزرگان بوکس را دور هم جمع کند.
نتیجه زحمات رئیس کنونی هیات بوکس کرمانشاه باعث شده تا امروز شاهد باشیم که بوکس کرمانشاه دوباره در حال جان گرفتن باشد و می بینیم که در این مدت دو بوکسور از کرمانشاه به تیم ملی دعوت شده اند و این نشان می دهد که از آن حالت خارج شده‌ایم.
طیاری در پایان چنین می گوید: بوکس کرمانشاه روزگاری را در اوج و روزگاری در قهقهرا عمرش را پشت سر گذاشته. زمانی بود که همه فکر می کردند بوکس کرمانشاه ناک اوت شده و دیگر نمی تواند به رینگ بازگردد، اما اکنون می بینیم که اینطور نیست و زمان آن است که دوباره اوج بگیرد، برای همین به آن کمک می کنیم و من هم برای تحقق این هدف در کنار هیات پای کار آمده‌ام.
