به گزارش خط نیوز به نقل از رجانیوز، در این گزارش که خبرگزاری ایرنا بخش هایی از آنرا منتشر کرده، یک پرسش و واقعیت مهم را فراتر از اظهارات تبلیغاتی سیاستمداران ایرانی و امریکایی مطرح کرده است. پرسشی که به نظر می رسد در رسیدن به یک تصمیم واقع بینانه می‌تواند بسیار مهم باشد.
این نشریه با اشاره به اینکه یکی از مباحث سیاست خارجی آمریکا بطور منطقی براین موضوع متمرکز شده که آیا توافق با ایران به واقع امکان پذیر است یا خیر می نویسد: « آنچه مشخص است اینکه تنها امضای یک قرارداد، موفقیت آن را تضمین نمی کند.»
این نشریه در بیان اینکه امضاء یک قرارداد و عکس گرفتن سیاستمداران دو طرف نمی تواند تمام کننده باشد، به ساختار ویژه قدرت در امریکا پرداخته و از اتفاف نظر دو جریان دموکرات و جمهوری خواه بر تشدید فشار به ایران خبر می دهد.
در این گزارش با توجه به پیروزی جمهوری خواهان در انتخابات میان دوره ای کنگره، چشم اندازهایی از روندهای سیاسی آمریکا در پیوند با توافق هسته یی با جمهوری اسلامی ایران ترسیم شده است.
تمدید مهلت مذاکرات هسته یی ایران و گروه ۵+۱ سبب شده تا بن بست مرتبط با آن یعنی اختلاف بین «باراک اوباما» رییس جمهوری و کنگره ایالات متحده آمریکا به مرحله ای حساس برسد؛ اختلاف بر سر اینکه آیا و چگونه باید با ایران به یک توافق رسید. به نظر می رسد دولت اوباما مشتاقانه برای رسیدن به توافق آماده است تا با شرایطی موافقت کند که چند سال پیش آن را غیر قابل قبول می خواند.
در برابر، کنگره که احتمال می دهد رییس جمهوری حتی معامله یی بد را به منظور ادعای پیروزی در سیاست خارجی بپذیرد، تهدید می کند تحریم ها علیه ایران را قبل از دستیابی به یک راه حل تشدید خواهد کرد. در طول دوره ی بعدی مذاکرات، این اختلاف آشکارا تشدید خواهد شد.
با این حال، تمرکز بی وقفه بر این توافقنامه، حقیقتی مهم را زیر سایه خود قرار می دهد؛ این واقعیت که قسمت عمده مبارزه برای اطمینان از موفقیت توافق یاد شده، پس از خشک شدن جوهر آن صورت خواهد گرفت. مجموعه ای از موانع می تواند پایداری توافق آینده را تضعیف کند و حتی مطلوب ترین توافقی که در پایان دوره تمدید جدید بدست آید نه یک پیروزی بلکه شروع کار واقعی است.
گزارش مجله فارین افرز در باره توافق ۱+۵ با ایران نوشته است: یکی از مباحث سیاست خارجی آمریکا بطور منطقی براین موضوع متمرکز شده که آیا توافق با ایران به واقع امکان پذیر است یا خیر. آنچه مشخص است اینکه تنها امضای یک قرارداد، موفقیت آن را تضمین نمی کند.
در بخشی از این گزارش آمده است که اگرچه «جان کری» وزیر امور خارجه آمریکا و همتایان اروپایی وی در نهایت موفق به تمدید برنامه مشترک اقدام به مدت هفت ماه، شدند، اما این امر مشاجره تلخ بین کاخ سفید و کنگره را به دنبال دارد.
در این گزارش آمده است که اوباما تمایل دارد مذاکرات هسته ای با ایران به نتیجه برسد، زیرا به گفته تهیه کنندگان این گزارش، شکست در توافق با ایران می تواند در فهرست مشکلات فزاینده دیپلماتیک وی جای گیرد و در واقع، دولت آمریکا خود نشان داده که مایل است این مساله را با دستیابی به هدفی در دسترس تر فیصله دهد؛ اوباما در حالی به گفته این مجله با تمدید مذاکرات موافقت کرده است که ایران می تواند از آستانه دستیابی به زرادخانه هسته ای عبور کند.
برای بازداشتن رییس جمهوری از امضای یک جانبه توافقی که مخالفان در کنگره آن را معامله ای بد می انگارند، سناتورها از هر ۲ حزب سیاسی به تازگی و به صورت مجدد قانونی را به جریان انداخته اند که تحریم ها را بار دیگر بر ایران تحمیل می کند. این قانون در زمینه بررسی، تایید و امضای هر توافق هسته ای، مهلتی ۱۵ روزه برای کنگره در نظر گرفته است تا این نهاد بتواند از راه ایجاد موانع مالی در مسیر اجرایی شدن توافق، آن را در عمل از بین ببرد. اگر چه حامیان این طرح، هنوز موفق نشدند آن را به تصویب برسانند اما قول داده اند در ماه ژانویه آینده یعنی زمانی که جمهوری خواهان کنترل کنگره را در دست خواهند گرفت، تصویب این قانون را در دستور کار قرار دهند.
بر اساس این گزارش، دولت اوباما می گوید: ایران به تعهدات خود بر اساس توافق نامه موقت حاکم بر مذاکرات پای بند بوده است، اما منتقدان در کنگره چنین پای بندی را غیر موثر می دانند و این توافق موقت را به دلیل دادن امتیازاتی چشمگیر از سوی آمریکا به باد انتقاد گرفته اند؛ امتیازاتی که به باور این منتقدان در برابر آن امتیازهایی ناچیز از ایران اخذ شده است.
این مجله در عین حال به اوباما توصیه کرده است که از آنجا که هر معامله ای در مراحل ابتدایی خود آسیب پذیر خواهد بود، با پشتکار از توافق با ایران محافظت کند و کنگره و متحدان خارجی خود را فراخواند تا به دقت توافق هسته ای را «بررسی و تکمیل» کنند.
بر اساس این گزارش، البته کنگره باید در مورد سختگیری های بیش از حد خود محتاط باشد چون با اتخاذ یک موضع افراطی، دیواری بین ایالات متحده و اتحادیه اروپا برخواهد افراخت و سبب درهم شکستن رژیم تحریم ها خواهد شد.
