به گزارش خط نیوز به نقل از جهان نيوز: بازی های المپیک توکیو هرچند با یک سال تاخیر اما بالاخره برگزار شد. ایران در این دوره با 66 ورزشکار در 17 رشته المپیک 2020 توکیو شرکت کرد؛ در حالی که آمریکا با 613، استرالیا 488، چین 431 و آلمان 402 ورزشکار بزرگترین کاروان را در المپیک داشتند. ژاپن هم که میزبان این رقابت ها بود خیلی از ورزشکارانش بدون سهمیه وارد المپیک شده و در اکثر رشته ها نماینده داشتند. البته که این تعداد ورزشکار با احتساب بازیکنان تیم های گروهی انجام شده است که در صورت محاسبه هر ورزش گروهی به یک نماینده این عدد افت جدی کرده ولی باز در مقابل کشورهایی مانند آمریکا یا چین و یا استرالیا بسیار پایین‌تر است.
حتی اگر تعداد رشته هایی که بانوان ایرانی به دلیل برخی محدودیت ها(مانند شنا) نمی‌توانند در آن نماینده داشته باشند را از تعداد سهمیه‌ها کم کنیم. بازهم تعداد ورزشکار اعزامی از طرف ایران به المپیک قابل قبول نیست.
ایران از نظر وسعت هجدهمین و از نظر جمعیت هفدهمین کشور جهان است و انتظار می‌رود با توجه به این ظرفیت، تعداد نمایندگان کشورمان در رقابت های المپیک بیشتر بوده و در جدول مدال‌ها رتبه بالاتری داشته باشند.
همین تعداد ورزشکاری هم که به عنوان نماینده ایران در این رقابت ها حضور داشتند اکثرا در مراحل نخست حذف و در کسب مدال ناکام ماندند. در پایان کار هم کاروان ما در المیپک توکیو به هفت مدال با جزئیات سه طلا، دو نقره و دو برنز دست یافت. چهار مدال از هفت مدال دریافت شده هم مربوط به رشته کشتی است.
اما مشکل ورزش قهرمانی ما کجاست؟
پس از پیروزی انقلاب با وجود اینکه ورزش کشور رشد و پیشرفت چشمگیری کرد و موفقیت های ارزشمندی هم توسط ورزشکاران ایرانی در رقابت های جهانی به دست آمد اما ایران در خیلی از رشته‌های ورزشی هنوز زیر ساخت مناسبی ندارد.
قطعا مهم‌ترین راهبرد برای رسیدن یک ورزشکار یا یک تیم به رویدادهای بزرگ ورزشی و کسب عنوان در رقابت‌های جهانی علاوه بر پشتکار و تلاش خود ورزشکار، داشتن برنامه دراز مدت، مدیریت صحیح و زیر ساخت های مناسب در آن رشته ورزشی است، که در این مسیر تنها یک فرد ایفای نقش نمی‌کند و فاکتورهای مهمی در این زمینه تاثیر گذار است.
یک ورزشکار برای رسیدن به المپیک و کسب مدال باید سالها تلاش کند و مربیان، سازمان‌ها و فدراسیون‌های ورزشی به همان اندازه ورزشکار در مسیر رسیدن به موفقیت در آن رشته ورزشی نقش دارند.
کشف استعدادهای ورزشی در رشته های مختلف موضوع بسیار مهمی است که این وظیفه بر عهده سازمان ها و نهادهای ورزشی است که باید به دنبال کشف افراد مستعد در رشته های مختلف باشند و بر روی آن سرمایه گذاری کنند.
غفلت بزرگ از یک دوران طلایی
قطعا مهم ترین دوران برای یافتن استعداد یک شخص و پرورش آن، در طول دوازده سال تحصیل در مدارس است. لذا لازم است که سازمان‌های ورزشی از داخل مدارس استعدادهای ورزشی کشور را پیدا کرده و بر روی آنها سرمایه گذاری کنند. این سازمان‌ها باید برای حضور افراد مستعد در رشته ورزشی مورد علاقه شان انگیزه ایجاد کرده و بر روی آن ها سرمایه گذاری کنند و آنان را پرورش دهند. تا زمانی که زنگ ورزش در مدارس صرفا به فوتبال و انداختن یک توپ در زمین برای سرگرم کردن بچه ها می گذرد نباید انتظار ویژه‌ای از ورزش قهرمانی کشور داشت. آن هم فوتبالی که بیشترین هزینه و بیشترین حاشیه را دارد اما کمترین بازده و افتخار آفرینی را دارد.
قطعا سرمایه گذاری و کار مداوم از سنین پایین بر روی افراد مستعد روند پیشرفت آنان را تسری بخشیده و آینده آن رشته ورزشی را تضمین می‌کند.
متاسفانه خیلی از ورزشکارانی که امروز شناخته شده‌اند به تنهایی این مسیر را طی کرده‌اند؛ در واقع آن ها، خود به دنبال سازمان های ورزشی رفته‌اند نه اینکه سازمان برای کشف استعداد آن ها وقت گذاشته باشد. این موضوعی نیست که به عنوان تحلیل مطرح شده باشد بلکه حرف دل بسیاری از ورزشکاران حرفه‌ای و قهرمانان ورزشی است که در جامعه شناحته شده هستند.
دولت آقای رئیسی کار خود را آغاز کرده است. دولتی که خیلی ها به خصوص جوانان به آن امید دارند. فارغ از اینکه گزینه دولت آینده برای وزارت ورزش چه کسی باشد باید برای ورزش قهرمانی که آبروی کشور است فکر ویژه‌ای شود تا اولین بازده های آن در المیپک 2024 پاریس و حالت رشد یافته تر آن در المپیک 2028 برای جامعه ورزشی کشور مشهود و ملموس شود.
