سوم آذر ۹۳، روز پایان توافق هسته‌ای دوم آذر ۹۲ بود. در این روز فارغ از پاسخ رئیس‌جمهور به زیاده‌خواهی‌های آمریکا و پاسخ وزیر خارجه رئیس تیم دیپلماسی جمهوری اسلامی در رابطه با سرنوشت مذاکرات با ۱+۵ شاهد یک پاسخ عملی و هوشمندانه به تهدیدها و تحریم‌های دشمن بودیم.
در این روز ۲۰ هزار پروژه اقتصاد مقاومتی در سراسر کشور توسط بسیجیان افتتاح شد. بسیجیان گوش‌شان بدهکار این گفتگوهای "تو در تو" که حاصلی هم جز رسوایی غرب و بویژه آمریکا ندارد، نیست. ملت کار خود را می‌کند. راه درست دور زدن تحریم‌ها، اجرای سیاست‌های اقتصاد مقاومتی و توانمندسازی از درون است. انقلاب اسلامی طی ۳۶ سال گذشته در اوج جنگ تحمیلی و تحریم‌های جنایتکارانه آمریکا هیچ‌گاه دچار مشکل نشده و نخواهد شد.
بازار ایران اسلامی حتی در بحرانی‌ترین اوضاع اقتصادی نشاط و داد و ستد خود را حفظ کرده است. باد تحریم همواره پرچم خودکفایی و استقلال اقتصادی کشور را نواخته و آن را در اهتزاز نگه‌داشته است.
روز سوم آذر اگر غرب همه پیشنهادات ما را می‌پذیرفت اتفاق جدیدی رخ نمی‌داد. اگر آنها در توافق حتی همه نظرات ما را لحاظ می‌کردند، باز هم معجزه‌ای رخ نمی‌داد چون اساسا قول و فعل آنها برای ما اعتماد نمی‌آورد. آمریکایی‌ها در قرارداد الجزایر خیلی چیزها را پذیرفته بودند اما به هیچ کدام عمل نکردند. امروز که به هیچ وعده‌ای که در توافق ژنو داده‌اند هم عمل نکرده‌اند فرقی نکرده است. اعتماد دولت و ملت ایران به آمریکا یک توهم است. بر هیچ کس پوشیده نیست که "کلید" خوش‌بینی به آمریکا هیچ "قفلی" را باز نمی‌کند. آنها تاکنون هیچ گامی برای اعتمادسازی برنداشته و برنخواهند داشت.
سوم آذر توافق ژنو برای هفت ماه تمدید شد. ۱+۵ به این تمدید نیازمند بود چرا که نمی‌خواستند متهم شوند یک‌سال با ایران گفتگو کرده‌اند و چون مهارت لازم را نداشتند توافقی به دست نیاوردند و دوباره مناسبات با تهران برمی‌گردد به نقطه اول! آنها قادر به اعتراف به شکست نبودند. این در حالی بود که اگر مذاکرات به شکست می‌انجامید مسئولیت آن به عهده اشرار جهانی بود چون ملت ما از پیش می‌دانست کار به جایی نمی‌رسد، گفتگوها بی‌نتیجه است و آنها قابل اعتماد نیستند.
جان کری در توضیحات خود در مورد این رویداد از "توافق سیاسی" سخن به میان آورد. معلوم بود دست آنها در این باره که این توافق "فنی" و یا "حقوقی" است خالی بود.
چون توجیه فنی و توجیه حقوقی نداشتند، چون آنها به هیچ یک از تعهدات حقوقی خود عمل نکردند.
کری فقط از نگرانی‌های خود درباره امنیت رژیم صهیونیستی سخن گفت و ابلهانه این نگرانی را به اسم "نگرانی جامعه جهانی" جا زد.
ایران مسیرهای زیادی رادر جلوی آنها برای خاتمه بهانه‌جویی‌ها باز گذاشته است اما ظاهرا این بهانه‌جویی‌ها انتها ندارد. تردید نیست که زیاده‌خواهی‌های آمریکا داشت مذاکرات را به بن بست می‌کشاند. این مهارت دیپلمات‌های ما بود که آن را از بن‌بست بیرون آورد. نوع رفتار ۱+۵ و بویژه آمریکا اقتضا دارد یک دوره هفت ماهه برای به نمایش گذاشتن چهره زورگویانه و عدم اعتماد به آنها را تجربه کنیم.
رئیس جمهور قبل از اعلام نتایج مذاکرات وین خبر از زیاده‌خواهی‌های طرف مقابل داده بود. پس از اعلام نتایج مذاکرات فرمودند:
-ملت ایران پیروز نهایی مذاکرات خواهد بود.
-از حقوق هسته‌ای ایران کوتاه نیامده و نخواهیم آمد.
- چرخ سانتریفیوژها هرگز متوقف نمی‌شود چرخ زندگی مردم نیز بهتر خواهد چرخید.
از ایستادگی رئیس‌جمهور بر حقوق هسته‌ای تشکر می‌کنیم اما از باب روشنگری لازم بود ایشان توضیح می‌دادند زیاده‌خواهی طرف مقابل چیست و چرا تحریم‌ها را برنداشته‌اند و به تعهدات توافق ژنو عمل نکردند!
چرخ زندگی مردم علی‌رغم تحریم‌ها می‌چرخد و اخلالی در آن دیده نمی‌شود. چه در دولت قبل و چه در دولت فعلی، مردم نگران چرخ زندگی خود نیستند. خود بلدند آن را چگونه بچرخانند، اما نگران حقوق هسته‌ای، استقلال کشور و اقتدار علمی مملکت هستند.
جان کری با پررویی تمام پس از پایان مذاکرات گفت: "تحریم‌ها ماند و ایران نیز به تعهداتش عمل کرد." لازم بود رئیس‌جمهور پاسخ این گستاخی را به نمایندگی از ملت می‌دادند.
خشم و کینه مردم از آمریکا و دو توله اروپایی‌اش به خاطر مظالمی که در حق انقلاب روا داشتند تمام نشدنی است. این خشم باید جایی در مواضع دولت نماد و نمود داشته باشد.
بدون شک ملت در فرصت مقتضی نفرت خود را در مورد تداوم شرارت استکبار و استبداد جهانی نشان خواهد داد.
ما اطمینان داریم دولت فراتر از چارچوب‌های حقوق هسته‌ای ملت عمل نخواهد کرد. ما به صداقت و مهارت تیم هسته‌ای جمهوری اسلامی در گفتگوها به عنوان سفیران و فرزندان انقلاب اعتماد داریم. مقاومت و صبوری آنها را در برابر اشرار جهانی ارج می‌نهیم اما آنها هم باید بدانند آنجا که سخن از عرق و عزت ملی است، باید به نمایندگی از ملت جواب بدمستی‌های طرف را نه در زیر سقف گفتگو بلکه بیرون از آن هم در تریبون‌های عمومی بدهند. دولت و ملت هفت ماه فرصت دارند که کمربندها را محکم ببندند.
هفت ماه دیگر هیچ اتفاق جدیدی رخ نخواهد داد. آنها طلبکارانه‌تر از گذشته و پرروتر از هر زمان ظاهر خواهند شد.
آنها می‌خواهند همه چیز ما را در صنعت هسته‌ای نابود کنند. آنها حتی طمع دارند در دیگر رشته‌هایی که امروز به مدد دانشمندان بزرگ کشور جزء ۱۰ کشور جهان هستیم، پیشرفت ملت را سد کنند. در ازای آن هیچ چیز هم ندهند. حتی کرکره مذاکرات هسته‌ای را هم پایین بکشند و بلافاصله کرکره فریب و دروغ نقض حقوق بشر و حمایت از تروریسم را بالا ببرند. ملت دست آنها را خوانده است.
دولت باید هفت ماه آینده خود را آماده کند به نمایندگی از ملت موضع قاطع و عزتمند جمهوری اسلامی را اعلام کند و سکوت خود را در برابر تبهکاری‌های دشمن بشکند و صریحا اعلام کند کلید اعتماد به غرب شکسته است.
