محمود حاج‌زمان: مایکل بنسون در کتاب جدید خود با عنوان Planetfall (به معنی فرود بر سیارات ) به ترسیم چشم‌اندازی بدیع از منظومه شمسی پرداخته که خود وی آن را «منظومه شمسی از دیدگاه الهه‌های باستانی که در آسمان‌ها زندگی می‌کنند» می‌نامد.
به گزارش پاپ‌ساینس، برای خلق این کتاب، ابتدا وی به زیر و رو کردن ده‌ها هزار عکس منتشر شده توسط ناسا و آژانس فضایی اروپا (اسا) پرداخت. بسیاری از عکس‌های منتخب وی توسط فضاپیماهای بی‌سرنشینی گرفته شده که در اقصی نقاط فضا در حال پرسه زدن هستند؛ و برخی دیگر نیز توسط مریخ‌نوردهای ناسا و یا خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده است. در مرحله بعد، وی فایل‌های خام را پردازش کرد و همانند قطعات کاشی آنها را به هم چسباند تا بازگو کننده داستانی خاص باشد: مانند طلوع راه شیری بر فراز زمین، و یا عبور قمر آیو از کنار مشتری.
عکس‌های تهیه شده توسط کاوشگرهای بی‌سرنشین عموما سیاه و سفید هستند که با طیف متنوعی از فیلترها گرفته شده‌اند. برای افزودن رنگ به این عکس‌ها، بنسون تصاویری را که در اصل با استفاده از فیلترهای قرمز، آبی و سبز گرفته شده بودند روی‌هم می‌گذاشت تا طیف ترکیبی شبیه به چیزی ایجاد کند که چشم انسان می‌تواند ببیند. این پردازش ممکن بود هفته‌ها طول بکشد، اما زمانی‌که کامل می‌شد بنسون چیزی منحصر به فرد در اختیار داشت: تصویری به نزدیکی نگاه یک فضاپیمای عبوری از اجرام مختلف منظومه شمسی. در این گزارش تصویری، با هم به برخی از عکس‌های زیبا و خیره‌کننده این کتاب نگاهی می‌اندازیم.



انعکاس ماه: بنسون مجموعه‌ای از عکس‌هایی را که در سال ۲۰۱۰ / ۱۳۸۹ توسط خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده بود به یکدیگر چسباند تا این تصویر زیبا را از انعکاس ماه بر فراز دریای آدریاتیک میان ایتالیا و کرواسی خلق کند. چشم‌انداز این عکس از شمال به سوی جنوب است. شهر میلان در گوشه راست پایین عکس دیده می‌شود. همچنین شهرهای رم و ناپل نیز در عکس مشخص هستند.



مه مریخی: دره والاس مارینریس (Valles Marineris) مریخ، بزرگ‌ترین شکاف پوسته‌ای در تمام منظومه شمسی است: این دره بیش از ۴۰۰۰ کیلومتر طول و ۶.۵ کیلومتر عمق دارد. در این تصویر که با استفاده از ۱۸ عکس تهیه شده توسط مدارگرد مارس اکسپرس اسا در سال ۲۰۰۴ / ۱۳۸۳ گرفته شده، مه صبحگاهی یکی از بازوهای غربی این دره را پر کرده است.


نمای زمین: بنسون این عکس را با استفاده از مجموعه‌ای از تصاویر گرفته شده توسط رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) خلق کرده است. ماهواره SDO در فاصله ۲۵۰۰ کیلومتری به دور زمین در حال چرخش است. این تصویر نمای کلی را زمین را حین عبور آن از میان خورشید و SDO نشان می‌دهد.



زبانه خورشیدی: این عکس که با استفاده از تصاویر SDO خلق شده است، یک فوران تاج خورشیدی را نشان می‌دهد. ماهواره SDO از یک فیلتر فرابنفش استفاده می‌کند. نور فرابنفش برای چشم انسان نامرئی است، به همین دلیل ناسا طول موج‌های مختلف را به صورت رنگ تفسیر می‌کند و بنسون نیز اثر این رنگ‌ها را تقویت کرده است.



نورهای شمالی: یکی از خدمه سی‌امین گروه فضانوردان اعزامی به ایستگاه فضایی بین‌المللی، این تصویر از شفق شمالی را زمستان گذشته بر فراز جزایر ونکوور در غرب کانادا ثبت کرده است. زمانی‌که ذرات یونیزه باد خورشیدی با اتم‌های جو بالایی زمین برخورد می‌کنند، اندرکنش میان آنها باعث شکل‌گیری شفق می‌شود. نور سبز نمایانگر اتم‌های اکسیژن، و نور بنفش نشان دهنده اتم‌های نیتروژن است.



قمر مشتری: در ژانویه ۲۰۰۱ / دی‌ماه ۱۳۷۹، فضاپیمای کاسینی در مسیر خود به سوی زحل از کنار مشتری عبور کرد. در حین عبور، اخترشناسان کاسینی را به سمت مشتری نشانه رفتند تا چند عکس بگیرد. برخی از این عکس‌ها توانستند عبور قمر آتشفشانی آیو را از لبه مشتری ثبت کند. بنسون ۲۷ فریم مختلف را در ۹ عکس تلفیق کرد، و سپس با چسباندن آنها به یکدیگر این عکس را خلق کرد.



شب زحل: این عکس که تلفیقی از عکس‌های گرفته شده توسط مدارگرد کاسینی در سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵ است، سمت تاریک زحل را به تصویر می‌کشد. حلقه‌های این سیاره که عمدتا از یخ ساخته شده‌اند، هزاران کیلومتر پهنا دارند اما ضخامت آنها بیش از چند صد متر نیست، و در این عکس از نمای پایین دیده می‌شوند. فیلتر شدن نور خورشید توسط حلقه‌ها باعث روشن شدن ضعیف نیم‌کره پایین زحل می‌شود، در حالی‌که نیم کره بالایی در اثر نور منعکس شده توسط حلقه‌ها به شدت روشن شده است.



راه شیری: خدمه سی‌امین هیئت اعزامی به ایستگاه فضایی بین‌المللی زمانی‌که در حال عبور از فراز اقیانوس هند بودند، مجموعه‌ای از فیلم‌های کوتاه را از آسمان تهیه کردند. آنها طلوع کهکشان راه شیری را در کنار عبور یک دنباله‌دار ثبت کردند. بنسون برای خلق این عکس، ۲۰ فریم از این فیلم‌ها را استفاده کرد؛ سپس عکس را چرخاند و در نتیجه افق زمین به صورت قائم به نظر می‌رسد. دنباله‌دار به صورت رگه‌ای کم‌رنگ در زیر نوار ستاره‌های بازوی راه شیری دیده می‌شود.