کد مطلب: 68464
چهارشنبه ۱۱ آبان ۱۴۰۱ ساعت ۱۱:۰۱
گفت‌وگو با فرهاد عابدینی
مهاجرانی که متوقف می‌شوند
فرهاد عابدینی با اشاره به تفاوت‌های بومی و فرهنگی ایران با کشورهایی مانند کانادا و آمریکا، می‌گوید: فضای آن‌جا، فضایی نیست که عموماً در کار شاعران پس از مهاجرت پیشرفت زیادی بتوان دید و گفت کار درخور و شایسته‌ای انجام داده‌اند.
این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا درباره کیفیت فعالیت ادبی شاعران مهاجر، پس از مهاجرت در سال‌های اخیر بیان کرد: دوستانی که من می‌شناسم، مشغول هستند؛ نشر انار در کانادا گزیده‌ای از شعرهای شاعران در ایران را چاپ می‌کند. با من هم تماس گرفتند و گفتند که می‌خواهند گزیده‌ای از آثارم را چاپ کنند. انتخاب آثار را هم به خودم واگذار کردند. من هم از بین ۱۰ مجموعۀ شعرم تعدادی را انتخاب کردم. کتاب حاصل با عنوان «شهر بی‌باران»، حاصل نیم‌قرن فعالیت شعری من است. اولین کتاب من در سال ۱۳۵۲ چاپ شده بود.
او در ادامه گفت: این نشر مجموعه‌هایی را هم از خانم فرزانه قوامی، بنفشه حجازی و... منتشر کرده است. بر این اساس، می‌توان گفت شاعران ایرانی در کانادا فعال هستند. افراد دیگری هم جلسات ادبی برگزار می‌کنند. در آمریکا هم همین‌طور است؛ حداقل سه،چهار مجلۀ ادبی می‌شناسم که شعر شاعران ایرانی را چاپ می‌کنند.
عابدینی همچنین به برخی شاعران فعال در زمینۀ ادبیات مهاجرت اشاره کرد و ضمن نام بردن از مجید روشن‌گر افزود: این از فعالیت شاعران است که باعث می‌شود خروجی به مجله و کتاب برسد.
این شاعر در پاسخ به پرسشی دربارۀ افول فعالیت ادبی عده‌ای از شاعران و نویسندگان پس از مهاجرت، بیان کرد: من با خیلی از این شاعران دیدار و جلسه داشته‌ام و مجله‌های‌شان را می‌خوانم. غم غربت و دوری و نبود فضای بومی ایران بر فعالیت آن‌ها تأثیرگذار است. به هر حال، خیلی‌ها هم هستند که همچنان شعر می‌گویند؛ کسانی مانند مرحوم عباس صفاری. اما قابل تأمل است که با ایران ارتباط داشته‌اند؛ وگرنه فضای آن‌جا فضایی نیست که عموماً بتوان پیشرفت زیادی پس از مهاجرت در کار شاعران دید و گفت کار درخور و شایسته‌ای انجام داده‌اند.
فرهاد عابدینی ادامه داد: فضای بومی پس از مهاجرت با فضای بومی ایران خیلی فرق دارد؛ به‌خصوص ارتباط‌ها در این‌جا نزدیک‌تر است. برخی از دوستان جلساتی را در خانه‌های یکدیگر برگزار می‌کردند اما برای رسیدن به خانۀ هر یک از آن‌ها مثلا حداقل باید دو ساعت رانندگی کرد. بُعد مسافت و بعد فرهنگی متفاوت با ایران در کشورهایی مثل کانادا و آمریکا بر شعر شاعران تاثیر مثبتی نگذاشته است. برای همین نمی‌شود انگشت گذاشت و گفت خیلی پیشرفت و دگرگونی ایجاد کرده‌اند.
انتهای پیام
