کد مطلب: 31986
چهارشنبه ۱۲ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۴۵
این افراد هرگز به آرزویشان نمی رسند
آن که دلش غرق دنیا دوستى شود، سه چیز این جهان پیوسته با او باشد: اندوهى که او را رها نسازد، حرصى که از او دست برندارد و آرزویى که به آن نرسد.
به گزارش خبرگزاری خط نیوز ، اگرچه بی توجهی به دنیا و گذران زندگی به بطالت در اسلام نهی شده و مذموم است و این دین مبین آدمی را به کار و تلاش و رونق و آبادانی دنیا سفار می کند اما به موازات آن دنیاطلبی و دنیاخواهی صرف نیز در این دین مذموم و نهی شده است.
آموزه های روایی نیز دنیاطلبی صرف را مذمت می کنند.
پیامبر خدا (ص) در این باره می فرمایند: «دنیا دوستى، ریشه هر معصیت و آغاز هر گناهى است.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «خداوند متعال در یکى از نجواها به موسى (ع) فرمود: ... بدان که بذر هر گمراهى و فتنه اى را دنیادوستى افشانده است.»
امام زین العابدین (ع) نیز در مذمت دنیاطلبی می فرمایند: «بعد از شناخت خداوند عز و جل و شناخت پیامبر او (ص) هیچ عملى بهتر از بغض و نفرت از دنیا نیست . . . زن دوستى، دنیادوستى، ریاست طلبى، تن آسایى، شهوت کلام و عشق به مقام و ثروت. همه این هفت خصلت در دنیادوستى جمع شده است . از این رو، پیامبران و عالمان بعد از شناخت این مطلب، گفتند که دنیا دوستى سرچشمه هر گناهى است.»
پیشوای ششم شیعیان نیز در مذمت دنیاطلبی فرموده اند: «برخوردارانِ از دنیا دل هایشان گریان است، هر چند [به ظاهر] شاد باشند، از خویشتن سخت بیزارند، هر چند به سبب پاره اى از آنچه در دنیا نصیبشان شده است، خوشحال باشند.»
دنیادوستی و دنیاطلبی دارای آثاری سوء و عواقبی است که روایات ما آنها را تصریح کرده اند.
پیامبر خدا (ص) در این باره فرموده اند: «دنیا مایه گرفتارى دل ها و تن هاست؛ خداوند تبارک و تعالى از نعمت هاى حلالش که به ما داده، بازخواست مى کند، چه رسد به نعمت هایى که از حرام به ما داده است.»
امیرمومنان علی (ع) نیز در باره آثار سوء دنیاطلبی و فریفته آن شدن می فرمایند: «آن که دلش غرق دنیا دوستى شود، سه چیز این جهان پیوسته با او باشد: اندوهى که او را رها نسازد، حرصى که از او دست برندارد و آرزویى که به آن نرسد.»
همان حضرت (ع) می فرمایند: «به سبب دنیا دوستى است که گوش ها از شنیدن حکمت کر شده و دل ها از دیدن نور بصیرت کور گشته است.»
امام کاظم (ع) می فرمایند: «کسى که دنیا را دوست داشته باشد، ترس از آخرت از دلش برود.»
منابع:
غررالحکم
نهج البلاغه
میزان الحکمه
