تا بوده در ورزش بویژه ورزشهای انفرادی چون کشتی، بوکس، وزنه‌برداری، ووشو، کاراته و تکواندو حرف برای گفتن داشته و چهره‌ها و استعدادهای درخشانی را به کاروان ورزشی کشور هدیه داده است.
ما سالها در رده بندی سازمان تربیت بدنی و بعدها ورزش و جوانان در زمره ۵ استان مطرح کشور بوده ایم، از محبی و مظاهری و باقری و حجی زواره و کیانوش رستمی گرفته تا سعید احمدی، سامان و احسان حیدری، پگاه زنگنه، هلن سپاهی و حالا ندا شهسواری، آرین سلیمی، یاسین خسروی، علی الفت‌نیا و شهلا بهروزی‌راد که امیدهای المپیکی ایران در فرانسه بوده و هستند.
این موفقیت بیش از برنامه‌ریزی حاصل تلاش مضاعف ورزشکارانی است که به لحاظ ژنتیک و جغرافیا استعداد فوق‌العاده‌ای در انواع ورزش داشته و دارند، کرمانشاه البته در ورزشهای تیمی نیز خوش درخشیده و دور از انصاف است اگر موفقیت تیم فوتبال شیرین فراز و بعثت، هندبال زاگرس، بسکتبال و یا والیبال را به دست فراموشی بسپاریم.
با این حال آنچه همواره بر پیکره ورزش استان زخم نهاده عدم مدیریت صحیح و فقدان تفکر و تامل و برنامه‌ریزی در این حوزه بوده است، مدیران ما به معنای واقعی هرگز نگاه حمایتی به ورزش استان نداشته‌اند و اگر کسی در طی سالها خوش درخشیده این موفقیت بیشتر حاصل تلاش و استعدادهای شخصی‌اش بوده است تا حمایت و مدیریت مسئولان.
از همین رو اگر تاریخ ورزش استان را ورق بزنید کم نیستند عزیزانی که مجبور به مهاجرت شده‌اند، برای نمونه مهاجرت غم‌انگیز سعید احمدی نایب قهرمان کاراته جهان به آمریکا، همچنین است وضعیت افرادی چون احسان حیدری و گاها ورزشکارانی چون ندا شهسواری که عطای ماندن در استان را به لقای پیوستن به تیم‌های پایتخت بخشیده‌اند و یا خانم گل فوتبال ایران، زهرا قنبری که گرچه متولد کنگاور خودمان است اما برای خاتون بم، توپ می‌زند!
خب در چنین شرایطی شاید دور از انتظار نباشد که فردا روزی خبر کوچ “آرین سلیمی” به گوشمان برسد، که آنوقت دیر است برای دست روی دست زدن و حسرت و آه کشیدن!
باید همین حالا کاری کنیم برای ماندن استعدادها، برای پا گرفتنشان در استان، برای پرورش و حمایت از عزیزانی که چهره و سرمایه ملی محسوب می‌شوند.
شاید آن شب که آرین حریف بریتانیایی را شکست داد تا بعد از ۱۶ سال طلای المپیک را برای تکواندو ایران بگیرد خیلی‌ها در همین شهر خودمان کرمانشاه کمترین انتظارشان آن بود که این بازی پرهیجان را از تلویزیون‌های شهری ببینند. تا ما هم مثل شهرهای شمالی و جنوبی ایران مثل مازندرانی‌ها و خوزستانی‌ها غرق در شادی و شور، اوج هیجانمان را بیرون بریزیم و به داشتن جوانانمان ببالیم و دلخوش باشیم که کرمانشاه عزیز هنوز حرف برای گفتن دارد!
اما چه شد و چه دیدیم؟ هیچ خبری در شهر نبود، آرین حتی موقع اعزام به المپیک گلایه کرده بود از اینکه در شهر حتی پلاکاردی هم برایش نزده‌اند. انگار نه انگار او راهی بزرگترین و مهم‌ترین رویداد چند ورزشی جهان، یعنی المپیک بوده است!
حالا اما ورزش و جوانان به این می‌بالد که با همین یک مدال طلای آرین، کرمانشاه در رده بندی استان‌های مدال‌آور کشور در المپیک پاریس بر سکوی سوم ایستاده که البته با احتساب یک طلا و نقره به یادگار مانده از ادوار قبل رتبه پنجم را در کشور به خود اختصاص داده است. رتبه‌ای که نه حاصل تلاش مسئولین بلکه نتیجه زحمات فردی استعدادهای ورزشی استان است و دور از انصاف است که این موفقیت به پای مسئولینی نوشته شود که امثال آرین را حتی به پلاکاردی دلشاد نکردند.
به گفته یک صاحب نظر به رغم کسب این موفقیت‌ها مشکل ورزش کرمانشاه جدی‌تر از آن است که بشود به راحتی از آن گذشت. مشکلی که ریشه در ضعف مدیریت و عدم برنامه‌ریزی دارد و تا این مسئله حل نشود نمی‌توان به آینده ورزش استان امیدوار بود. حتی اگر گاه گاه چهره‌هایی چون آرین از این پیکره نیمه جان چون ققنوسی سر برآرند.
“میلاد ربیع زاده” در همین رابطه به طلوع کرمانشاه گفت: ما دو ضعف اساسی در ورزش استان داریم، یکی عدم مدیریت و برنامه‌ریزی و دیگری فقدان نگاه حمایتی مدیران ارشد استان نسبت به ورزش.
وی افزود: تاریخ ثابت کرده کرمانشاه استعدادها و پتانسیل‌های خوبی در ورزش بویژه ورزشهای انفرادی دارد اما عدم مدیریت و برنامه‌ریزی صحیح گاها باعث هرز رفتن استعدادها شده و یا آنها را به بیرون مرزهای استان رانده است.
ربیع زاده ویژگی ضروری و مورد نیاز مدیران ورزشی در استان را ارتباط، تعامل و برنامه‌ریزی دانست و گفت: یک مدیر خوب باید ورزش را بشناسد و برای حمایت بیشتر از ورزشکاران جلسات هم‌اندیشی با سیاسیون، فعالان اقتصادی و روسای هیات‌های ورزشی تشکیل دهد تا استعدادها به بهترین شکل شناسایی شده، پرورش یافته و حمایت شوند.
به گفته این ورزشی‌نویس در حال حاضر این نگاه نه در بین مدیران ورزشی استان وجود دارد و نه مدیران ارشد، هرچند مسئولیت اصلی با ورزش و جوانان است تا به عنوان متولی پای کار بیاید و نگاه دیگر مدیران را معطوف به ورزش و استعدادهای ورزشی کند.
ربیع زاده افول ورزش استان را محدود به دهه اخیر دانست و افزود: متاسفانه ما درچند سال اخیر عقب گرد کرده‌ایم که نتیجه مدیریت غلط است. مدیریتی که نه تنها توان تبدیل استعدادهای بالقوه به بالفعل را ندارد، بلکه در حوزه استعدادیابی، آموزش، حمایت و برنامه‌ریزی ضعیف عمل کرده است.
وی گفت: عدم نگاه حمایتی مدیران باعث می‌شود تا در جذب زیرساخت‌ها، امکانات و منابع مالی خوب عمل نکنیم و این درحالیست که به رغم برخی باورهای غلط، کرمانشاه قابلیت‌های خوبی برای جذب اسپانسرهای ورزشی دارد که از آن استفاده نمی‌کنیم.
این فعال ورزشی درهمین رابطه به نقش اسپانسرهای استان در موفقیت تیم‌هایی چون شیرین فراز، بعثت، هندبال زاگرس اسلام‌آباد، بسکتبال و غیره اشاره کرد و افزود: ما قابلیت‌های خوبی چون جهان فولاد، نازگل، باختر بیوشیمی، ابزارسازان درمانگر و حتی پتروشیمی را برای حمایت از ورزشکاران استان داریم اما چون نگاه مدیریتی‌مان در این حوزه ضعیف است راه به جایی نمی‌بریم!
ربیع زاده همچنین پیشنهادهایی ارائه کرد که اگر مدیریت ارشد استان آنرا به کار بگیرد تحولی اساسی در فضای ورزشی استان شکل خواهد گرفت.
او گفت: انتظار ما آن است که استاندار محترم با ابزاری که در دست دارد بخش خصوصی و دولتی را مجاب به حمایت از ورزشکاران کند تا شرایط برای جذب و استخدام چهره‌های ورزشی استان در بخش خصوصی مهیا شود و این افراد دیگر دغدغه اشتغال نداشته باشند.
به عقیده ربیع زاده ورزش استان نیاز به پوست‌اندازی دارد و باید با جایگزین کردن افراد توانمند و کاردان در راس امور شرایط را برای آینده بهتر ورزشکاران مهیا کرد تا خدای نکرده به روزی نرسیم که امثال آرین‌ها دیگر عرقی به وطن و شهرشان کرمانشاه نداشته باشند.
او این نکته را هم متذکر شد که جای تفکر، تامل و برنامه‌ریزی در ورزش استان خالیست و تا این شرایط تغییر نکند حکم آن زمینی را داریم که گرچه حاصل‌خیز است اما بذری در آن کاشته نمی‌شود!
به هر حال بهتر است مدیران ورزشی استان به جای فخرفروشی به مدال‌آوری امثال آرین‌ها که موفقیتشان مرهون تلاشهای فردی است، برای تغییر رزومه ورزشی استان کاری کنند و دست از نمایش‌های تکراری بردارند چرا که ارمغانی جز خستگی بر پیکر تکیده ورزش استان ندارد!
