کد مطلب: 32794
پنجشنبه ۱۱ دی ۱۳۹۳ ساعت ۱۲:۳۶
سرافراز کدام مسیر را انتخاب می‌کند؟؛
برنامه‌ای که سنت‌های صداوسیما را به چالش کشید
احسان تقدسی
سرافراز در این راه دو مسیر را می تواند طی کند. مسیر اول همان است که ضرغامی رفت و تریبون بی چالشی را در اختیار مسئوولین قرارداد و نتیجه اش تمسخر مردم بود. راه دوم افزایش برنامه های اینچنینی و پاسخگوکردن مسئوولین و گرفتن تریبون تبلیغ انتخاباتی از آنان است. راهی که خیر و صلاح مملکت و انقلاب و مردم در آن است.
از زمان حضور سرافراز در راس مدیریت سازمان صدا و سیما آرام آرام شاهد تغییرات محسوسی در نوع چینش اخبار بخش های مختلف خبری و حتی نحوه مصاحبه های انجام شده در برنامه های مختلف پدید آمد.
بیشترین انتقاد اهالی خبر و رسانه ها به مصاحبه های انجام شده در صدا و سیما در دوره عزت الله ضرغامی، فرمایشی بودن و رفتارهای غیرحرفه ای خبرنگاران بود که طبیعتا دستورالعمل های صداو سیما را اجرا می کردند. به این معنا مسئوولی که بر روی صندلی شبکه تلویزیونی قرار می گرفت (اعم از رئیس جمهور، وزرا، معاونان وزرا و حتی مسئوولین رده پایین تر) گفت و گوی تلویزیونی را فرصتی برای ارائه گزارش فارغ از هرگونه پرسش جدی یا به چالش کشیده شدن از سوی خبرنگار می دیدند. در این گونه گفت و گوها اینگونه به نظر می رسید که تک تک سوالات از قبل با مسئوول مربوطه هماهنگ شده و خبرنگار در نقش یک پرسش کننده خندان ظاهر می شد. این امر نه تنها سبب کاهش جایگاه خبرنگار در نزد مسئوولین می شد بلکه از اعتبار رسانه هایی چون صدا و سیما در نزد افکار عمومی نیز به شدت کاست؛ به گونه ای که حتی کشاورزان ساده دل روستایی نیز متوجه فرمالیته و فرمایشی بودن گفت و گوها می شدند.
آنچه سبب نگارش این یادداشت شد اتفاقی بود که در برنامه متن- حاشیه شبکه سوم سیما در سه‌شنبه شب افتاد و همه سنت های فعلی و گذشته صدا و سیما را به چالش کشید.
در این برنامه که مهمانش نیز محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام و پای ثابت همه انتخابات های چندسال گذشته بود، وحید ایمانی مجری برنامه بسیار خوب توانست در قامت یک خبرنگار حرفه ای ظاهر شده و از فرمایشی شدن گفت و گو جلوگیری کند.
بی گمان همه مردمی که سه شنبه شب پای این برنامه نشستند، براین نکته اذعان دارند که مهمان برنامه خود را نه در مقابل یک شبه خبرنگار بلکه در مقابل نماینده افکار عمومی می دید.
جا خوردن محسن رضایی، لرزش دستان وی در پاسخ به سوالات کاملا معمولی ولی دور از انتظار، پاسخ هایی چون «این سوال چه دردی را از شما دوا می کند» و... نشان از مصاحبه ای متفاوت داشت. مگر کشورهای توسعه یافته وقتی در مقابل خبرنگاران می نشینند، کسی با آنها تعارف می کند؟ مگر خبرنگار نماینده افکار عمومی نباید باشد؟ مدیریت جدید سازمان صدا و سیما، مدیریت شبکه سوم سیما، کارگردان و تولید کننده این برنامه را باید ستود و خواستار افزایش چنین برنامه هایی شد.
تعارف را کنار بگذاریم؛ مسئوولین به تعریف امام باید در مقابل مردم پاسخگو باشند و کجا برای پاسخگو بودن بهتر از برنامه صدا و سیما که میلیونها بیننده می تواند داشته باشد؟ آیا در چند سال گذشته غیر از این بوده که مسئوولان برنامه های تلویزیونی را فرصتی برای تعریف و تمجید از خود، تحقیر مخالفان سیاسی و محکم کردن جای پای خود در مسئوولیت می دیدند؟
سرافراز در این راه دو مسیر را می تواند طی کند. مسیر اول همان است که ضرغامی رفت و تریبون بی چالشی را در اختیار مسئوولین قرارداد و نتیجه اش تمسخر مردم بود. راه دوم افزایش برنامه های اینچنینی و پاسخگوکردن مسئوولین و گرفتن تریبون تبلیغ انتخاباتی از آنان است. راهی که خیر و صلاح مملکت و انقلاب و مردم در آن است.
