به گزارش خط نیوز؛ اظهارات شب گذشته رییس جمهور خطاب به مردم که از شبکه اول سیما به طور زنده پخش شد، بیش از همیشه حیرت مردم را بر انگیخت.
رییس جمهور ابتدا در دفاع از مذاکرات وین، آن را موفق دانست و دو دستاورد اصلی برای آن ذکر کرد: «خروج پرونده ایران از فصل هفتم شورای امنیت و لغو تحریم های ظالمانه علیه ایران» اما بررسی های دقیق حقوقی و فنی نشان می دهد در عرصه عمل اتفاق دیگری افتاده است:
الف/ برخلاف ادعای رییس جمهور محترم این ادعا از اساس نادرست است زیرا ایران هیچگاه مانند عراق یا لیبی و ... ذیل «کلیت» فصل هفت نبوده بلکه تنها ذیل ماده ۴۱ فصل هفت بوده که اتفاقا امروز هم بخشهایی از قطعنامه ۲۲۳۱ ایران را ذیل همین ماده از فصل هفت حفظ کرده است.
لذا نه در گذشته و نه الان هیچگاه ایران ذیل کلیت فصل هفت یا ماده ۴۲ فصل هفت نبوده که منجر به حمله نظامی شود. تنها تفاوت گذشته با امروز اینجاست که قبلا ایران قرار داشتن ذیل ماده ۴۱ فصل هفت و محدودیتهای اقتصادی را به رسمیت نمیشناخت ولی امروز در اثر مذاکرات دوسال قبل خودمان به دست خودمان به قرار گرفتن ذیل ماده ۴۱ فصل هفت اقرار کرده و به آن رسمیت داده ایم.
توجه به این نکته نیز ضروری است که اگر قطعنامه های صادر شده علیه ایران از جمله قطعنامه ۱۹۲۹ ذیل «کلیت» فصل هفتم قرار می گرفت، بصورت اتوماتیک همه بندهای این فصل از جمله حتی بند ۴۲ که مجوز استفاده از قوه قهریه علیه کشورها توسط سازمان ملل را صادر می کند نیز در مورد ایران قابل اجرا بود، چرا که فصل هفتم منشور شامل بندهای ۳۹ تا ۵۱ است اما قطعنامه های صادر شده علیه ایران در گذشته هیچکدام ذیل کلیت فصل هفتم منشور نبوده و تنها ذیل یک بند از این فصل یعنی بند ۴۱ صادر شده است و جالب اینکه اکنون نیز همین رویه در قطعنامه جدید ۲۲۳۱ در پیش گرفته شده است و بخشهایی از قطعنامه جدید ذیل ماده ۴۱ فصل ۷ می باشد لذا تاکنون هیچ وقت جمهوری اسلامی ایران ذیل کلیت فصل هفتم نبوده ا اکنون از ذیل آن خارج شده باشد.
ب/ درباره لغو تحریم های ظالمانه علیه ایران نیز متاسفانه آن طور که رییس جمهور محترم اظهار داشته، متن نهایی مذاکرات در برجام واقعیت دیگری را منعکس می کند و آن اینکه در متن توافق وین خبری از لغو terminate یا حتی تعلیق suspend تحریم های کنگره نیست بلکه فقط از تعبیر cease به معنای «توقف موقت» تحریم های کنگره به کار رفته است. این در حالی است که رهبر انقلاب در این باره در ۲ تیر ۱۳۹۴ به عنوان یکی از خطوط قمرز اصلی مذاکرات، لغو تحریم های کنگره را مورد تاکید قرار داده و فرموده بودند: «تحریم های اقتصادی، مالی و بانکی چه مربوط به شورای امنیت، چه کنگره امریکا و چه دولت امریکا باید فوراً هنگام امضای موافقتنامه لغو و بقیه تحریم ها هم در فواصل معقول برداشته شود.»
همچنین مطالعه برجام نشان می دهد برخی از تحریمهای نظامی که قاعدتاً باید بر این اساس لغو می‌شد، لغو نشده است و تنها «اجرای» تحریمهای سازمان ملل که مربوط به موارد مجاز درنظرگرفته در برجام است لغو شده. به عبارت بهتر حتی تمامی تحریمهای هسته‌ای شورای امنیت نیز لغو نگردیده و در پیش‌نویس قطعنامه شورای امنیت بارها به مفاد قطعنامه‌های به ظاهر لغو شده نیز ارجاع شده است.
مسئله دیگر آن که تاکنون جمهوری اسلامی این قطعنامه‌ها را نامشروع می‌دانست و از اجرای آن خودداری می‌کرد ازاین‌پس مجبور به انجام مفاد این قطعنامه‌هاست چراکه در صورت عدم تمکین برخلاف برجام عمل کرده است. همچنین محدودیت خریدوفروش تسلیحاتی به مدت ۵ سال و محدودیت موشک‌های بالستیک که قابلیت حمل کلاهک هسته ای را دارند تا هشت سال وجود دارد.
از سوی دیگر بر اساس ماده ۱۹ برجام، بعد از انجام تعهدات ایران و راستی آزمایی آژانس فقط «اجرای» تحریمهای اتحادیه اروپا متوقف خواهد شد (این به معنی تعلیق این تحریمها است و نه لغو آنها). اتحادیه اروپا بر اساس برجام آیین‌نامه‌های اجرایی تحریمها را لغو ولی اصل قوانین تحریمی خود را حفظ خواهد کرد. نکته مهم آن است که برخی از تحریمهای اروپا پس از هشت سال لغو خواهد شد و این تحریمها پس از راستی آزمایی آژانس «تعلیق» خواهند شد.
۲. رییس جمهور در بخش دیگری از سخنان خود نیز با دفاع از پذیرش پروتکل الحاقی توسط ایران در مذاکرات وین، گفت: «آنچه هم که از امروز به بعد در اجرای این توافق ما می‌پذیریم، پروتکل الحاقی است که این فقط ما نیستیم که آن را قبول کردیم، بلکه بیش از ۱۴۰ کشور دنیا آن را قبول کردند و دارد اجرا می‌شود. هر چه در کشورهای دیگر اجرا می‌شود اینجا هم اجرا می‌شود.»
این در حالی است که بخش عمده‌ای از این کشورها اساسا دارای صنعت هسته‌ای نیستند، به دنبال دستیابی به آن نیز نیستند و توان علمی و فنی این کار را نیز ندارند. بنابراین وقتی کشوری صنعت هسته‌ای ندارد و در آینده نیز به دنبال آن نیست از امضای پروتکل الحاقی چه نگرانی ای خواهد داشت؟ همچنین بسیاری از این کشورها نیز از متحدان درجه یک نظام سرمایه داری و آمریکا و رژیم صهیونیستی محسوب می شوند و اساسا به همین خاطر آژانس به دنبال بازرسی از مراکز غیر هسته ای آنها به بهانه های مختلف نیست و هیچ یک از تهدیداتی که پذیرش پروتکل الحاقی ایران را تهدید می کند، متوجه آن کشورها نیست که حالا در دفاع از پذیرش پروتکل توسط ایران استدلال شود بیش از ۱۰۰ کشور دنیا آن را پذیرفته اند و ایران هم اگر این کار را انجام دهد، اتفاقی نخواهد افتاد! (در این باره بیشتر بخوانید)
۳. آقای روحانی در بخش دیگری از سخنانش با ادبیات به دور از شان رییس جمهور صراحتا منتقدان توافق وین را بارها «کاسبان تحریم» نامید و با همسو دانستن آنها با صهیونیست ها هیچ پاسخی به ده ها مورد نقد فنی و حقوقی مذاکرات از سوی منتقدان نداد و البته توضیح نداد که که چرا خود دیگر اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای کمتر سعی می کنند وارد پاسخ دادن به نقدهای دقیق کارشناسی و حقوقی منتقدان شوند؟
آیا صرف همسو دانستن منتقدان با صهونیست ها که از قضا واقعیات عکس آن را نشان می دهد، در دراز مدت نیز به داد دولت خواهد رسید و افکار عمومی متوجه ضعف های عمده و بسیار خطرناک توافق وین نخواهند شد؟ آیا برچسب زنی به منتقدان و بی توجهی به محتوا و عمق سخنان آنها با شعارهای انتخاباتی فردی که می گفت آمده ام تا اخلاق را زنده کنم و از بستن دهان منتقدان به خدا پناه می برم سازگار است؟ آیا اینطور قرار است همدلی دولت با ملت حفط شود و از دو دستگی مردم در اثر یک توافق هسته ای ضعیف و پرحاشیه جلوگیری شود؟
۴. آقای روحانی در بخش دیگری از سخنانش نیز با اشاره غیر مستقیم به سفر پرحاشیه فابیوس به تهران و فرش قرمز دولت زیر پای وی، گفت: «خواهش من از مردم این است که فضای کشور را تبدیل به فضای امن کنند و زمانی که وزیر خارجه کشوری به کشورمان می آید نگوییم که این دولت چند سال پیش فلان کار خطا را انجام داده است؛ چرا که چنانچه پرونده های قدیمی را رو کنیم آنها نیز همین کار را انجام می‌دهند.»
این بخش از سخنان رییس جمهور اشاره به انتقادات مطرح شده درباره نقش فابیوس در ورود به فرآورده های خونی آلوده از جمله ایدز و هپاتیت برای نخستین بار به ایران داشت اما جالب اینکه اقای روحانی خیلی سریع از این مساله عبور کرد و پاسخ نداد چرا ایران باید به خاطر کشته شدن صدها نفر از مردمش به خاطر این فاجعه سکوت کند و آن را فراموش کند اما دولت آمریکا به حمید ابوطالبی معاون سیاسی دفتر رییس جمهور که بیش از سی سال قبل به دانشجویان تسخیر کننده سفارت آمریکا در حد «ترجمه» کمک می کرده است، ویزای ورود به کشورش را نداد؟
همچنین بیان این جمله از سوی آقای روحانی مبنی بر اینکه « نگوییم که این دولت چند سال پیش فلان کار خطا را انجام داده است؛ چرا که چنانچه پرونده های قدیمی را رو کنیم آنها نیز همین کار را انجام می‌دهند.» نشان می دهد ظاهرا ایشان به عنوان رییس جمهور کشور باور دارد که ایران ظلمی در حق کشورهای دیگر از جمله فرانسه انجام داده است! در حالی که تاریخ نشان می دهد دولت ایران هیچ گاه علیه ملت فرانسه کوچک ترین اقدامی را انجام نداده و این بخش از سخنان رییس جمهور به لحاظ راهبردی یک اشتباه بزرگ است چرا که به نوعی اقرار علیه خود محسوب می شود.
در هر صورت امید است رییس جمهور و دیگر اعضای محترم دولت در آینده ضمن بیان صادقانه مشکلات و تلاش های خود برای حل آنها، کمتر به بیان نکات حاشیه ای و به دور از واقعیت بپردازند چرا که اصلی ترین سرمایه مسئولان در هر دولتی حفظ اعتماد عمومی و مردم است که صد البته با شعار و اظهارات کلیشه ای و تکراری حفظ نمی شود.
رجانیوز
