اول: ٤٧سناتورآمريكا نوشته اند: توافقی که به تصویب کنگره نرسیده باشد، می‌تواند فقط با یک حرکت قلم رئیس‌جمهوری بعدی باطل شود و کنگره آینده هم هر زمان لازم دید، قادراست موارد توافق را تغییر دهد (شبیه اقدامی که جو بایدن، معاون کنونی رئیس جمهوری آمریکا، زمانی که رئیس کمیته روابط خارجی سنا بود، در نامه ای به کالین پاول وزیرخارجه وقت، درخصوص «پیمان مسکو» در مورد تسلیحات استراتژیک اتمی با روسیه درسال ۲۰۰۲ وتایید آن درکنگره انجام داده بود).
لذا، سناتورها براساس قانون اساسي آمريكا با توجه به پيچيدگي هاي آن ازقرن ١٨ تا كنون سخن کاملا درستي مي گويند؛ بویژه آنکه بااین نامه می خواهند سابقه ای هشدارگونه برای روندهای داخلی قانونی خود ایجاد نمایند، وبه جامعه بین المللی هم هشداردهند.
ازاین امرنباید آسان گذشت.
دوم: چراکه تفاهمات ومعاهدات بین المللی درآمریكا به دوصورت سامان قانونی به خود می گیرند:
الف) به صورت Treaty ها كه بايد به تصويب اكثريت قاطع سنا برسد؛ وحتي ازآغازآن هم بايد ازسناوبا مجوزهای آن روند کارشروع شود؛
ب) به صورت (Executive Agreement (E.A ها كه آنهاهم به سه گروه تقسيم مي شوند:
۱) .Congressional E.A كه براساس اجازه قبلي سنا شكل وسامان مي گيرد؛
۲). E.A. ها يي كه تداوم تريتي ها (P.T)است؛
۳) .Sole E.A ها كه برمبنای مجوز رییس جمهورسامان می یابد؛ که اينهابسيارمحدودند ودرحوزه قدرت رييس جمهوردرسياست خارجي است، مانند به رسميت شناختن يك كشور ويا... اما اگردراين مواردهم اختلافي پيش بيايد به روندهای دادگاه قانون اساسي آمريكا و... دچارمی شود. (مانند اختلاف كنگره ودولت دردعاوي مربوط به دارایی های ايران وآمريكا و...)
اینها simple signature هستند وقائم به نظررییس جمهورآمریکا؛ که عموما برخلاف روح آنها دردوران آن رییس جمهورعمل نمي شود؛ نه اينكه اجباري ولازم الاجرا براي همه باشد.واين روند تداوم دارد تاآنكه امضا پس گرفته شود.
سوم: بحث دیگری که اینجا مطرح می شود آن است که این تفاهمات ومعاهدات Self Executive باشند یا خیر. چراکه نحوه تعامل با آنها و اجرایی شدنشان درداخل آمریکا به شکل فدرال ویا توسط پارلمان هاي ايالتي و... متفاوت خواهد بود؛ وآنها مي توانند به آن عمل نکرده ویا برخلاف آن عمل كرده وتصميم بگيرند.
لذااست كه آمريكا براي رهاشدن ازاين مشكلات، گفتگوهای ژنو را به صورت برنامه اقدام مشترک (Joint Plan of Action) پذیرفت كه خارج ازاين روند تعهدات وقوانين داخلی باشد.
چهارم: بدين شكل، اين پيچدگي هاي قانوني درآمريكابه سناتورها اين توانايي را مي دهدكه حتی درصورت امضاي هرتوافقي در چارچوب یکی از اشکال فوق، آن را به چالش بكشند، ویاآن که رییس جمهوربعدی با حرکت قلم آن را تایید نکند؛ كه البته وضع آن درحوزه بين الملل با حوزه داخلي در آمريكا متفاوت خواهد بود. اين نزاع ميان دولت وكنگره آمريكا - که آقای اوباما می گوید:«این یک ائتلاف غیرمعمول است...برخی اعضای کنگره نشان داده‌اند که می‌خواهند خود را با تندروهای داخل ایران دریک ردیف قرار دهند»، وسخنگوی کاخ سفید بدون ورود به محتوی درمورد آن اضافه می کند:"این نامه یک استراتژی حزبی با هدف تضعیف توانایی رئیس جمهوری آمریکا برای هدایت سیاست خارجی، وپیشبردمنافع امنیت ملی کشوردراطراف جهان است"- نشان مي دهد كه درآن كشور، دولت در تفاهمات ومعاهدات حوزه بين الملل فعال مايشاء نيست؛ که اين خود چالشي بزرگ براي مذاكرات بوده وتنها درصورتی می توان اطمینان خاطر نسبت به روند وتحولات قانونی درخصوص رفع ویا عدم افزایش تحریم ها در داخل آمریکا داشت که رییس جمهورواکثریت کنگره ازیک حزب باشند.
"اتفاقی که اکنون اینگونه نیست."
