خط نيوز - چند نکته در مورد اظهارنظر جنجالی مراد صحرایی/ آقای وزیر! آموزش و پرورش با خودرو و کالاهای دیگر فرق می‌کند

چند نکته در مورد اظهارنظر جنجالی مراد صحرایی/ آقای وزیر! آموزش و پرورش با خودرو و کالاهای دیگر فرق می‌کند

اساساً آموزش و پرورش مقوله ای است به عهده حاکمیت و در این زمینه باید برای همه مردم، به یک اندازه، فرصت و امکانات گذاشته شود؛ اجازه ورود به بخش خصوصی در این زمینه باید به صورت موردی، استثنائی و با ملاحظات و احتیاط همراه باشد.

به گزارش خط نیوز به نقل از جهان نيوز: اخیراً وزیر آموزش و پرورش در یکی از برنامه های تلویزیونی در مورد مدارس غیر دولتی، سخنان عجیبی گفته است و این، موجب نگرانی برای دغدغه مندان حوزه آموزش و پرورش در کشور شده است. وزیر در این برنامه گفت: « ... فرد می رود انتخاب می کند دیگر، در کجای دنیا اینطوری نیست؟ شما وقتی یک ماشین مدل بالاتری بخواهی تهیه کنی باید پول بیشتری برایش پرداخت کنی ... » در این زمینه، چند نکته قابل بیان است: یک: این سخن، چه بخواهیم و چه نخواهیم، این گزاره را به ذهن مخاطب منتقل می کند: "همین که هست، اگر پول نداری باید چوبش را بخوری، باید حسرت بخوری، باید فرزندت عقب بماند و نظام تعلیم و تربیت هم شبیه کالاست" دو: از برخی چشم و هم چشمی ها که بگذریم، بسیاری از مردم متأسفانه به دلیل شرایط نامناسب حاکم بر برخی مدارس دولتی – از نظر وضعیت فرهنگی، پرورشی، اخلاقی و یا امکانات و ... - مجبور هستند که فرزندان خود را به مدارس غیر دولتی بفرستند. بله؛ قطعاً انتخاب خودشان است و در ظاهر، کسی با مشت و لگد، مردم را به سمت مدارس غیر دولتی نمی فرستد! اما اگر شرایط مدارس دولتی مناسب باشد، بسیاری از والدین سرشان درد نمی کند که پول اضافی برای تحصیل فرزندانشان بپردازند یا اینکه برای تحصیل فرزندانشان و پرداخت شهریه، زیر بار قرض و هزینه های نجومی بروند! سه: در این برنامه، وزیر آموزش و پرورش در مورد بعضی از مدارسی که زیر نظر شخصیت کشوری اداره می شود، گفته است که من رفته ام و بررسی کرده ام و در این زمینه گفت: « خدمتی که این مدرسه ها بعضاً کردند، دانشگاه های ما نکردند». بسیار خوب؛ اگر برنامه آن مدرسه خاص، خوب است و ابتکاراتی دارد، همان را در تمام کشور و برای همه دانش آموزان اجرا کنید. نه اینکه آموزش و پرورش ما ساز خودش را بزند و آنگاه مردم با این امید که مدرسه غیر دولتی برنامه خوبی دارد، فرزندان خود را به این مدارس بفرستند. در همین میان، بخش قابل توجهی از مدارس غیر دولتی، ادعاهایشان با عملکردشان تطابق ندارد و دانش آموزان و والدین آنها هم متضرر می شوند. چهار: فرض کنیم که اصلاً در همه جای دنیا وضعیت اینگونه است که هرکس پول بیشتری می دهد، مدرسه بهتری می رود. مگر نگاه و یا الگوی ما در این زمینه، همه جای دنیا است؟! اساساً جمهوری اسلامی آمده است که یک نگاه دیگری را در عرصه های گوناگون به دنیا عرضه کند. یکی از مهمترین مقولات هم همین آموزش و پرورش است. پنج: اساساً آموزش و پرورش مقوله ای است به عهده حاکمیت و در این زمینه باید برای همه مردم، به یک اندازه، فرصت و امکانات گذاشته شود؛ اجازه ورود به بخش خصوصی در این زمینه باید به صورت موردی، استثنائی و با ملاحظات و احتیاط همراه باشد. رهبر انقلاب در دیدار اخیر با معلمین فرمودند: «این فکر در گذشته در بعضی از مسئولین کشور وجود داشته که ما بیاییم آموزش‌وپرورش را از دولت جدا کنیم بدهیم دست بخش های خصوصی و این خرج سنگین و این بودجه‌ی سنگین را از دوش آموزش‌وپرورش برداریم! دستشان درد نکند؛ برای نابود کردن کشور، این فکر خوبی است. شأن تعلیم و تربیت شأن دولتی است؛ هیچ نظامی نمی تواند این شأن را از خودش دور کند... در همه‌ی دنیا [هم] همین‌جور است. یک مواردی یک استثناهایی دارد، مثل همین مدارسِ به‌اصطلاح «غیر انتفاعی» که حالا در کشور وجود دارد؛ این ها موارد استثنائی است. کار تعلیم و تربیت و اداره‌ی تعلیم و تربیت [کار دولتی است]. قانون اساسی ما هم که این را بصراحت بیان کرده ». شش: اگر به مقوله آموزش و پرورش هم مانند کالا نگاه شود و اینگونه در نظر بگیریم که هر کس سرمایه دارتر است، فرزندش را به مدرسه بهتری می فرستد، چنین چیزی علاوه بر اینکه موجب می شود برخی افراد سوء استفاده گر، پول بازی و تجارت را وارد مقوله آموزش و پرورش کنند، همچنین خودش نقض غرض است. زیرا آموزش و پرورشی که قرار است جامعه را بسازد، خودش در جهت نابودی جامعه و یا بخشی از جامعه قدم برداشته است! رهبر انقلاب در همان دیدار با معلمین فرمودند: «باید در کشور جوری باشد که وقتی گفته می شود «مدرسه‌ی دولتی»، اولین چیزی که در مقابل انسان نقش می بندد ضعف مدرسه باشد؛ این نباید باشد. معلمین خوب، مربیان خوب، مربیان تربیتی خوب، معلمین متعهد، فضاهای آموزشی قابل قبول، در مدارس دولتی باید وجود داشته باشد ... وقتی ما به مدرسه‌ی دولتی کم‌اعتنائی بکنیم، معنایش این است که اگر کسی بنیه‌ی مالی‌اش آن قدر نبود که بتواند در آن مدرسه‌ای که شهریه می گیرد ثبت نام بکند، ناچار است که تن به ضعف بدهد؛ معنایش این است که کسی که بنیه‌ی مالی ندارد، بنیه‌ی علمی هم نداشته باشد. این بی‌عدالتیِ محض است؛ این‌ بی‌عدالتی به هیچ وجه قابل قبول نیست. پس یکی اینکه مدرسه‌ی دولتی بایستی از آموزش خوب، از معلّم خوب، از فضای آموزشی خوب بهره‌مند بشود ». بنابراین، شایسته است که وزیر آموزش و پرورش، این سخنان و نگاه خود را اصلاح کند، وگرنه با این نگاه غلط به مقوله مدارس غیر دولتی، قطعاً آسیب های گذشته، هم تکرار می شود و هم روز به روز آموزش و پرورش را به لبه پرتگاه می کشاند.