درباره اعتدال و توسعه؛ حزبی که روحانی از آن برخاست
شبکه ایران , 12 تير 1392 ساعت 10:34
اصولگرایان از یک سو 'حزب کارگزاران' و 'بقایای مشارکت و مجاهدین انقلاب' را به عنوان بازوان اصلی و گروه های های تصمیم ساز حسن روحانی تعریف می کنند و از سوی دیگر اصلاح طلبان، 'جامعه روحانیت مبارز' و راست های معتدل را بیش از اندازه جدی می گیرند.
خاستگاه سیاسی حسن روحانی این روزها دست مایه جدی ترین کشمکش های سیاسی است. هر یک از گروه های سیاسی می کوشند به گونه ای خاستگاه حسن روحانی را تعریف کنند که منافع شان تامین شود. برخی ها می خواهند با فرار به جلو از رنج شکست بکاهند، شماری دیگر اما به دنبال افزایش وزن سیاسی خود و عرض اندام هستند. گروه اول را اصولگرا می نامند. کسانی که این روزها می کوشند با استفاده از پیشینه "راست گرایی" حسن روحانی از او یک اصولگرای تمام عیار بسازند.
در همین راستا ظاهرا رسانه های اصولگرا ماموریت یافته اند تا در یک اقدام هماهنگ به بازخوانی مواضع روحانی درباره ولایت فقیه، بسیج، حوادث تیر ماه سال ۷۸ و ... پردازند، الحق و الانصاف هم مواضع جالبی در اظهارات حسن روحانی یافت می شود. همین موارد باعث می شود که حسین شریعتمداری جرئت پیدا کند و پیروزی روحانی را پیروزی اصولگرایان و شکست اصلاح طلبان بنامد.
در مقابل، اصلاح طلبان نیز علاقه بسیاری به موج سواری دارند؛ موج سواری با آراء روحانی و عرض اندام اصلاح طلبانه. در این روزها که به مدد مهندسی جدید فضای سیاسی، دو قطبی کاذب «اصولگرا-اصلاح طلب» مجددا احیا شده است، اصلاح طلبان، کنار کشیدن عارف به نفع روحانی را به رخ می کشند تا وزن اجتماعی شان را به اصولگرایان و شاید حسن روحانی یادآوری کرده باشند. به نظر می رسد این چنین کشمکشی بیش از آنکه برآمده از محاسبات سیاسی دقیق و حساب شده دو جریان مذکور باشد، به عوارض کوتاه مدت بازسازی مجدد یک دو قطبی منسوخ، یا کنش های روانی سیاستمداران ناموفق شبیه است.
راست و چپ، غرق در سردرگمی، بی حواسی و اشتباهات محاسباتی، حسن روحانی را از یک "بازیگر سیاسی" و سیاست ورز قهاری که انتخابات ۹۲ را بدون ارتکاب حتی یک اشتباه جدی برده است، تا سر حد یک مهره بی اختیار و نیازمند به تعیین تکلیف احزاب سیاسی فروکاسته اند.
در امتداد این تخیلات ذهنی، اصولگرایان از یک سو "حزب کارگزاران" و "بقایای مشارکت و مجاهدین انقلاب" را به عنوان بازوان اصلی و گروه های های تصمیم ساز حسن روحانی تعریف می کنند و از سوی دیگر اصلاح طلبان، "جامعه روحانیت مبارز" و راست های معتدل را بیش از اندازه جدی می گیرند.
واقعیت اما چیز دیگری است. نه حسن روحانی یک مجسمه سیاسی بی حرکت و بی هویت است که دیگرانی آن هم در حد و اندازه های حسین شریعتمداری برایش تعیین تکلیف کنند و نه قرار است "کارگزاران"، "مشارکت" و "جامعه روحانیت" چندان به زحمت بیفتند.
تنها "اعتدال و توسعه" را باید جدی گرفت؛ حزبی که رویش سیاسی خود را از اواخر دهه ۷۰ آغاز کرد، در این چند ساله با همه افراط و تفریط ها بر رای و نظر خود پای فشرد، به آرامی و به دور از هیاهو رشد کرد و بی شک مهمترین بازوی حسن روحانی در سال های پیش رو خواهد بود.
اعتدال توسعه نه افراطی و برانداز است چون مشارکت، نه از هم گسیخته، چندپاره و بی انگیزه چون کارگزاران و نه مندرس و فرتوت چون جامعه روحانیت. اعتدال و توسعه حزبی است برای روحانی، همچنان که کارگزاران برای هاشمی و مشارکت برای خاتمی. با این تفاوت که اعتدال و توسعه، دولت ساخته نیست و این مهمترین نقطه قوت آن است. اعتدال و توسعه برخلاف احزاب اصلاح طلب، قواعد دمکراسی را محترم می شناسد و همچون روحانی، اهل سیاست ورزی است، به همین دلیل به رای مردم در سال ۸۸ احترام گذاشت و شکست میرحسین موسوی را پذیرفت.
نه "مشارکت"، نه "کارگزاران"، نه "جامعه روحانیت"؛ حزب اعتدال و توسعه را باید جدی گرفت؛ حزبی که روحانی و یارانِ حقیقی اش، با مشقت های فراوان، سالها چراغ آن را به سختی روشن نگه داشتند تا امروز در دولت تدبیر و امیدشان، کمترین نیاز را به این و آن داشته باشند.
شبکه ایران به زودی درباره خاستگاه، چگونگی تشکیل، فراز و فرودها و بزرگان حزب اعتدال و توسعه خواهد نوشت.
کد مطلب: 16593
آدرس مطلب: http://khatnews.com/vdcdsk0f.yt09n6a22y.html
خط نيوز
http://khatnews.com