خط نيوز - به بهانه سالگرد انقلاب مصر؛ مردم برایشان ثابت شده بهار عربی چیزی جز پاییز آمریکایی-صهیونیستی نیست

به بهانه سالگرد انقلاب مصر؛ مردم برایشان ثابت شده بهار عربی چیزی جز پاییز آمریکایی-صهیونیستی نیست

المیادین در تحلیلی پیرامون انقلاب مصر نوشت: بذرهای انقلاب کماکان وجود دارد اما به نظر نمی آید انقلاب جدیدی رخ بدهد. مصری ها از هرج و مرجی جدید می ترسند آن هم بعد از اینکه سرنوشت کشورهای مورد حمله تروریسم جهانی با حمایت غرب و اسراییل را دیده اند

به گزارش خط نیوز به نقل از الف، 25 ژانویه روز مهمی در تاریخ حکومت مصر است ، نه فقط به دلیل اینکه مردم مصر در سال 2011 ضد رژیم "حسنی مبارک " برخاستند بلکه بدین خاطر که مصر، دو رویداد موثر دیگر را در این تاریخ به خود دیده است. رویداد اول ، "روز پلیس" مصر است. روزی که جوانان مصر از آن الهام گرفتند تا مقابل ظلم و رنج سینه سپر کنند و در سال 2011 شعار " معیشت ، آزادی وعدالت اجتماعی " سر دهند . روز پلیس با این شعارها ارتباط دارد چون در اصل برمی گردد به جنبش ملی مصر در دوران پادشاهی، زمانی که مصر تلاش می کرد به طور کامل از اشغال انگلیس رها شود . در 8 اکتبر 1951 ، نخست وزیر کشور "مصطفی النحاس" الغای پیمان 1963 با انگلیس را اعلام کرد و از کارگران مصری شرکت "کانال سوئز" _ که نیروهای بریتانیا در آن بودند_ خواست دیگر در این شرکت کار نکنند. کارگران درخواست نحاس را پذیرفتند و بیش از 90 هزار نیرو از این شرکت استعفا دادند. از طرفی تجار مصری وارد کارزار شدند و نیروهای اشغالگر را از مواد غذایی محروم کردند. دولت در کانال اعلان جنگ کرد، به جوانان سلاح داد و جنگ در راه وطن آغاز شد. پلیس مصر در شهرهای مجاور کانال نقش به سزایی داشت. به ویژه شهر "اسماعیلیه" که مقر نیروهای اشغالگر بود و مدیریت "کانال سوئز" در آن قرار داشت. سربازها ، افسران ، فدایی ها و مردم در این شهر ها دست به دست هم دادند و به تمام پادگان های بریتانیا یورش بردند. این کارها باعث نارضایتی لندن شد. بریتانیا تهدید کرد اگر مبارزات فدایی ها متوقف نشود ، قاهره را تصرف خواهد کرد اما جوانان به این تهدیدات توجهی نکردند . بریتانیایی ها که فهمیده بودند فدایی ها با حمایت پلیس فعالیت می کنند (چون حضور ارتش مصر در آن منطقه ممنوع بود) شهر های مجاور کانال را از حضور پلیس خالی کردند. در صبح روز جمعه 25 ژانویه 1952 فرمانده بریتانیایی حوزه کانال ، هشدار داد که پلیس اسماعیلیه باید سلاحش را تسلیم نیروهای بریتانیا کند و از این منطقه خارج شود اما استان اسماعیلیه از این درخواست سرباز زد و آن را به گوش وزیر کشور وقت رساند. وزیر کشور از پلیس خواست که مقاومت کند و تسلیم نشود. فرمانده انگلیسی که خشمش افزون تر شده بود فرمان داد که نیروهای پلیس اسماعیلیه را محاصره کنند. بریتانیایی ها بیش از شش ساعت به شکل وحشیانه ای آتش توپخانه خود را به روی پلیس گشودند سپس هفت هزار سرباز بریتانی ساختمان "استانداری اسماعیلیه " و مقرهای پلیس را که فقط 850 پلیس از آن دفاع می کردند، تحت محاصره خود درآوردند که جنگی نابرابر بود. نیروهای پلیس قهرمانانه دفاع کردند و در این دفاع 50 شهید و تعداد زیادی مجروح دادند. این روز ، روز پلیس نامیده شد و ملت مصر به آن افتخار میکند. جوانان مصر در سال 2011 روز پلیس را به عنوان آغاز تظاهرات خود برگزیدند تا یادآور شوند عوامل رویارویی پلیس با بریتانیای اشغالگر هنوز هست زیرا رفتار پلیس ، به ویژه در ده سال آخر ریاست حسنی مبارک با مردم بسیار وحشیانه بود . زمانی که تحرک نیروهای مدنی و سیاسی شروع شد دستگیری فعالان و ایجاد وضعیت ویژه را در پی داشت. علاوه بر این فساد مالی ، حضور بازرگانان وسرمایه داران در قدرت و شکنجه جوانان در زندان ها باعث شد آتش خشم مردم شعله ورتر گردد. از طرف دیگر انقلاب تونس و فرار بن علی انگیزه جوانان را افزون تر کرد تا اینکه در 11 فوریه 2011 حسنی مبارک از ریاست کناره گیری کرد. اما اتفاق دوم که تصادف عجیبی است ، مصادف شدن شروع عادی سازی روابط مصر و رژیم صهیونیستی با 25 ژانویه است. در این روز انور سادات به طور رسمی پایان وضعیت جنگ بین مصر و اسرائیل را به سازمان ملل ابلاغ کرد و با این کار از میدان مبارزه با دشمن تاریخی اعراب و مسلمانان خارج شد و صلح به شکل رسمی برقرار شد اما وجدان ملی مصر به این عادی سازی دست رد زد . این انقلاب ضد اسراییل هم بود. طبیعی بود که تظاهر کنندگان در نهم سپتامبر 2011 به سفارت اسراییل در قاهره حمله کنند و با شادی ملی آن را ویران بسازند. در نتیجه مساله فلسطین از دلایل انقلاب 2011 بود. حال با گذشت هشت سال از این انقلاب، میبینیم که تمام اهداف آن محقق نشده است و هنوز برخی از عواملی که باعث انقلاب شد، باقی است. درست است که مصر بعد از سقوط اخوان المسلمین در سال 2013 شاهد استقرار امنیت بود و دستاوردهای دیگری مثل ساخت راه ها و ساختمان ها و شهرهای جدید و اصلاح اراضی را در پی داشت اما در مقابل مفسدینی که در نظام حسنی مبارک در زندان بودند خارج و بی گناه خوانده شدند. همزمان تورم افزایش یافت و مردم زیر فشار اقتصادی له شدند. اختلاف طبقاتی بیشتر شد . آزادی رسانه ها گرفته شد . در نتیجه هنوز معیشت یا نان خواسته مردم است ، آزادی از بین رفته و عدالت اجتماعی محقق نشده است. بذرهای انقلاب کماکان وجود دارد اما به نظر نمی آید انقلاب جدیدی رخ بدهد. مصری ها از هرج و مرجی جدید می ترسند آن هم بعد از اینکه سرنوشت کشورهای مورد حمله تروریسم جهانی با حمایت غرب و اسراییل را دیده اند و برایشان ثابت شده است که بهار عربی چیزی جز پاییز آمریکایی – صهیونیستی نیست. خداوند مصر و تمام اعراب و مسلمانان را حفظ کند ...