خط نيوز - مردم را تنها نگذارید

شرایط کنونی، این بیم را دامن می زند که مسئله مردم، مسئله ای دست چندم و کم اولویت شده است!

با گذشت چند روز از بازگشت رئیس جمهور محترم از نیویورک، اخبار آن سفر، هنوز هم خبر اول رسانه هاست و تحلیل ها پیرامون آن ادامه دارد. به رغم عهدشکنی و کلاهبرداری آمریکایی ها- که از ابتدا هم واضح و قابل پیش بینی بود- عده ای که می دانیم برخی از آنها کمترین ارادتی به رئیس جمهور محترم ندارند و به اقتضای منافع شخصی و حزبی به ایشان نزدیک شده اند؛ دست از جشن و پایکوبی برنمی دارند و سر از پا نمی شناسند!

در این هیاهو خیلی چیزها فراموش شد و خیلی ها هم وظایفشان را جهت شرکت در جشن به کنار گذاشته اند! اما موضوع این نوشتار سفر و حواشی آن نیست بلکه پرداختن به یکی از دغدغه های اصلی مردم و یکی از وعده های مهم دولت است.

عدم توجه به معیشت مردم و احساس رها شدگی امور از سوی متولیان امر همان حس تلخی است که این روزها کام مردم به ویژه قشر مستضعف را می آزارد و رنجشان را مضاعف می کند. در حالی که برخی در لباس حمایت از دولت هر صدای حق طلبی را با کلماتی مثل «بحران زا» و «بحران زی» و «ارتزاق کننده از تحریم» جواب می دهند و هیچ یادشان نیست که دولت بهبود معیشت مردم را طی صد روز وعده داده بود. عده ای آرام و بی صدا و با استفاده از غفلت چشم هایی که قرار بود حافظ منافع مردم باشند، خون مردم را می مکند و هر روز نرخ روی نرخ می گذارند و قیمت ها را بالاتر می برند! آن یکی افزایش قیمت لبنیات را قانونی می داند و آن دیگری بر لزوم افزایش قیمت فرآورده های نفتی تاکید می کند! نظارت و حمایت از حق مردم به قدری فراموش شده که یک بیمار برای تهیه داروی حیاتی و مورد نیازش، ممکن است در هر ساعت شبانه روز در هر نقطه شهر با نرخی متفاوت مواجه شود.

مفسدان و آنها که حیاتشان را با تنگنای معیشتی مردم گره زده اند، بیمی از چنگال عدالت ندارند و فقرا با چشمان حسرت زده منتظر گشایشی در امورشان هستند. به یقین همین سخنان فردا از سوی کسانی که هیچ صدای مخالفی را برنمی تابند، مورد هجمه و حمله قرار خواهد گرفت و به هر حرف ناروا و ناصوابی نواخته خواهد شد، اما بهبود وضع معیشتی مردم را از گشایش خط پروازی بین تهران- نیویورک مهم تر می دانیم و انتظار داریم که به جای گماردن نماینده ای ویژه برای آن کار، کاردانی زبده و چیره دست برای قوت مردم به کار گرفته شود تا به واقع مردم احساس کنند که تدبیری به کار بسته شده تا امیدی در دل ها ایجاد شود.

در این بین منصفانه باید گفت که حل مشکل گرانی و عدم نظارت و مبارزه با مفسدان متجاوز به حقوق مردم امری است که به تنهایی از عهده دولت- به معنای دستگاه اجرایی- خارج است و نیازمند همراهی و همدلی همه دستگاه ها و نهادهای ذیربط است. اگرچه دولت به خاطر نوع ماموریت و گستره فعالیتش نقش پررنگ تری دارد، اما چه کسی است که بتواند نقش دستگاه قضایی را انکار کند؟ مگر می شود نقش نهاد تقنینی کشور و تکلیف دیگر دستگاه های نظارتی مثل کمیسیون اصل نود، دیوان محاسبات، سازمان بازرسی کل کشور و... را نادیده گرفت؟ و بالاخره هم اندازه با دیگر دستگاه ها- و حتی بالاتر از آنها- نقش رسانه ها و به ویژه رسانه ملی در پیگیری مطالبات عمومی و رساندن خبر حال مردم به گوش مسئولان، نقشی بی نظیر و غیرقابل انکار است که متاسفانه در هیاهوی مسائل دیگر به فراموشی سپرده شده یا کمرنگ است.

هم سویی و هم اندیشی دستگاه ها و عوامل فوق اگر در کوتاه مدت به کاهش قیمت ها هم منجر نشود اما از سویی سبب امیدواری مردم و اعتمادشان به کسانی می شود که در تلاشند تا وضعشان را بهتر کنند و از دیگر سو سبب بیم متجاوزان به حقوق مردم و فرصت طلبان خواهد شد. به یقین مردم به عنوان ولی نعمت همه مسئولان، حق اساسی و بزرگی به گردن نظام اسلامی دارند و خدمت به آنها، به فرموده رهبر معظم انقلاب پایه های نظام اسلامی را محکم می کند. اما اگر خدای نکرده احساس کنند که کسی غم آنها را نمی خورد، روح امید در جامعه کم رنگ می شود و دولتی که با امید مردم به تدبیرش روی کار آمده است با ناکامی بزرگی مواجه می شود ناکامی که مطلوب هیچ کس نیست و تنها آرزوی دشمنان دیرین انقلاب است.

شرایط کنونی، این بیم را دامن می زند که مسئله مردم، مسئله ای دست چندم و کم اولویت شده است! به این نمونه توجه کنید:

چند روز قبل خبر کشف «یکصد تن داروی قاچاق» منتشر شد. خبری که در هیاهوی سیاسی رسانه ها به سرعت گم شد. اما برای پیرمرد بیچاره ای که نسخه به دست از این داروخانه به آن داروخانه می رود هرگز فراموش نمی شود. به راستی چند قرص باید احتکار شود تا به وزن یکصد تن برسد!؟ آیا قرص سرماخوردگی قاچاق می شود یا داروهای حیاتی که مرگ و زندگی بیماران به آن بستگی دارد؟! چرا چهره افراد شرور یا آنها که خالکوبی کرده اند به صورت کامل- و قبل از هرگونه محکومیت و صدور احکام قطعی- نشان داده می شود، اما مردم حتی از نام مخفف قاچاقچی یکصد تن دارو اطلاع پیدا نکرده اند!؟ وزارت بهداشت جز اطلاعیه درباره قرص استامینوفن، در این باره هم کاری کرد؟ قوه قضائیه و دادستان محترم چطور؟ تکلیف داروهای کشف شده چه شد؟ آیا به شبکه توزیع سراسری وارد شدند؟ اگر نشدند چرا و اگر شدند کی؟ آیا نظارتی شد که همان داروها دوباره از سیستم عمومی توزیع خارج نشوند؟ آیا مجازات کسی که با قاچاق و انباشت یکصد تن دارو، جان هزاران بیمار را به خطر انداخته کمتر از کسی است که کیف یک مرد جوان را در روز روشن دزدیده است؟ آیا اگر او به جرم ربودن مال و ترساندن مردم باید اعدام شود- که به حق نیز چنین است- این دیگری به جرم بازی با جان مردم مستحق مجازاتی مشابه نیست!؟

اینها و ده ها پرسش مشابه در ذهن و فکر مردم خلجان می کند و به حق انتظار پاسخگویی به آن را از مسئولانشان دارند.

دیری نمی گذرد که فرصت خدمت به پایان می رسد و افسوس فرصت های از دست رفته باقی می ماند. پس تا فرصت هست به مردم، با تکیه بر توان و اعتمادشان خدمت کنیم که فردا خیلی دیر است.

یادداشت کیهان/حسین شمسیان