کد مطلب: 37414
دوشنبه ۹ شهريور ۱۳۹۴ ساعت ۱۲:۵۳
به گزارش نشریه آمریکایی؛
نشنال اینترست: کنارکشیدن آمریکا از توافق خودزنی محض است
اگر کنگره از اجرایی شدن سهم آمریکا از توافق جلوگیری کند، خطر فروریختن سازمان تحریم ها از اکنون نیز بالاتر است؛ چرا که دیگر امضاکنندگان توافق بی توجه به تصمیم آمریکا، مصمم به دادن تسکین های اقتصادی به ایران هستند.
به گزارش خط نیوز به نقل از جام نیوز، نشریه آمریکایی نشنال اینترست (NationalInterest) در شماره جدید خود در مقاله ای با عنوان "خطرات رسیدن به توافقی بهتر با ایران" پرسیده است: «چه اتفاقی می افتاد اگر آمریکا از مذاکرات کنار می کشید؟»
نشنال اینترست در مقاله خود به قلم "جیمز اکشن" عضو ارشد و مدیر برنامه سیاست هسته ای در اندیشکده کارنگی (Carnegie) می نویسد: «حتی "مارک دوبوویتس" از صریح ترین حامیان تحریم های ایران نیز اکنون این نکته را به رسمیت شناخته که اعمال تحریم های بیشتر، طراحی های هسته ای ایران را متوقف نمی کند. برای آن که خلاف این حرف را بتوان تصور کرد، حداقل باید درستی سه فرضیه را اثبات کنیم.»
او ادامه می دهد: «اول آن که فرض کنیم تحریم های ایران می توانستند بیش از این افزایش پیدا کنند. دوم، توافق موقت ژنو می توانست به قوت خود باقی بماند. و سوم، امکان رسیدن به توافقی بین ایران و آمریکا در موقعیت دیگری وجود خواهد داشت.»
جیمز اکشن با رد هر سه فرضیه می نویسد: «نامحتمل بودن این سه فرض، ممکن بودن یک توافق بهتر را اساساً زیر سؤال می برد.» او درباره فرض اول درباره "عملی بودن تحریم های بیشتر" می نویسد: «دیپلماسی ماهرانه روحانی درکنار ضرر اقتصادی شرکای تجاری ایران از جمله بسیاری از کشورهای اروپایی، کره جنوبی، ژاپن، هند، روسیه و چین، دست به دست هم دادند تا ائتلاف تحریم با خطر فروپاشی مواجه شود. حقیقت آن است که بسیاری از اعضای این ائتلاف تنها به این خاطر حاضر به قبول هزینه تحریم ها بر دوش خود بودند که باور کرده بودند آمریکا با حسن نیت در پی حل دیپلماتیک بحران موجود است. به همین خاطر آمریکا در صورت خودداری از امضای توافقی که حمایت همه طرف های مذاکره کننده را با خود به همراه داشت، خطر زیر سؤال بردن اعتماد به رهبری خود را به جان خریده بود.کنار کشیدن از مذاکرات این خطر را با خود به همراه داشت که اگر هیچ گاه امکان از سرگیری آن دوباره ممکن هم باشد، در آن موقعیت ایران از نظر اقتصادی با درگیری کمتری مواجه می بود و در نتیجه کمتر حاضر به قبول چانه زنی می شد.»
نویسنده در نقض فرضیه دوم درباره "امکان تداوم توافق ژنو" می نویسد: «در حالی که بارها توافق موقت در جریان تأخیر در رسیدن به توافق نهایی تمدید شده بود، بسیار دور از انتظار بود که ایران در صورت شکست گفتگوها، بار دیگرحاضر به تمدید توافق ژنو شود، تمدیدی که بسیاری از منتقدان آن را به توافق ترجیح می دادند؛ جدا از این که تمرکز هر گونه گفتگوی بعدی باید به احتمال قوی بر راضی کردن ایران به پایبندی دوباره به تواق موقت گذاشته می شد و این رسیدن به توافقی حتی به خوبی توافق حاضر را -چه رسد به یک توافق بهتر- از اساس ناممکن می کرد.»
نویسنده این مقاله با ذکر فرضیه سوم می آورد: «اگر مذاکرات با شکست روبرو میشد، هیچ تضمینی وجود نداشت که بار دیگر اوباما و روحانی نفوذ و قدرت سیاسی لازم را با توجه به انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۶ آمریکا و ۲۰۱۷ ایران داشته باشند و این چشم انداز دیپلماسی را حتی از اکنون تیره و تارتر می نمود.»
در نتیجه گیری مقاله این نشریه آمده: «اگر کنگره از اجرایی شدن سهم آمریکا از توافق جلوگیری کند، خطر فروریختن سازمان تحریم ها از اکنون نیز بالاتر است؛ چرا که دیگر امضاکنندگان توافق بی توجه به تصمیم آمریکا، مصمم به دادن تسکین های اقتصادی به ایران هستند. علاوه بر آن،کنگره با این کار پیام روشنی به جهان داده است مبنی بر این که آمریکا در اجرای توافقاتی که رئیس جمهورش پای آن ها به مذاکره می نشیند غیرقابل تکیه است. و چنین کاری، نه تنها تلاش اوباما برای دستیابی به توافق بهتر را بی نتیجه کرده است، بلکه هر رئیس جمهور دیگری را که در آینده از طریق دیپلماسی در پی جلوگیری از اشاعه سلاح هسته ای برآید زیر سؤال می برد.»
