آبان، گرچه دومین ماه فصل پاییز است، ولی بهار مبارزه با استکبار جهانی و یادآور بخشی از ستم هایی است که از سوی شیطان بزرگ طی چند دهه بر مردم کشورمان روا داشته شده است؛ ستمی که حاکمان این کشور همچنان علاقهمند ادامه و تکرار آن هستند و از هر آنچه بتوانند دریغ نمی‌کنند!
درست در همین ایام، جریانی به دنبال نادیده گرفتن سابقه سیاه ایالات متحده آمریکا و عادی سازی چهره این کشور نزد افکار عمومی است.
البته شاید این جریان از این طریق در صدد حل مسائل خود هم باشد، چرا که اگر بتوان سوابق جنایت و ظلم آمریکا را نادیده گرفت و روابط با این کشور زیاده خواه را فراموش کرد چرا سوابق سوء این جریان و ستمی که در حق ملت و نظام کردند، نادیده گرفته نشود؟!
از آنجا که مهم ترین استدلال و بهتر بگوییم بهانه این جریان در توجیه نظر خود، مذاکرات هسته ای با شیوه و تاکتیک جدید از سوی دولت یازدهم و ضرورت پشتیبانی از سربازان خط مقدم دیپلماسی کشور است لذا طرفداران ادامه شعار «مرگ بر آمریکا» را افراطی و مزاحم تاکتیک جدید می خوانند نکات ذیل شایسته توجه است.
نخست این که، مذاکرات در جریان، صرفاً مربوط به موضوع هسته ای است و نه روابط دوجانبه ایران و آمریکا. بنابراین اگر بنا شود بده و بستانی صورت گیرد، داده ها و ستاده ها مربوط به همین موضوع است و نه مسائل دیگر. لذا تعمیم موضوع محدود و البته مهم هسته ای به همه مسائل فی مابین ایران و آمریکا، یک بی توجهی ناشیانه تلقی می شود.
نکته دوم موضع خود دولت یازدهم در قبال این مسأله است. تاکنون نه تنها هیچ یک از مسئولان دولت یازدهم تقاضای حذف شعار «مرگ بر آمریکا» و موارد مشابه را نداشته اند بلکه شخصا در جلساتی حضور داشته ام که مسئولان ارشد دولت یازدهم تأکید و تصریح داشته اند مراسم 13 آبان امسال همچون سال های قبل و چه بسا پرشورتر باید برگزار شود.
بتازگی در برنامه «دیروز، امروز، فردا» نیز، مشاور فرهنگی رئیس جمهور بصراحت گفت: امام (ره) و همچنین رهبری هیچگاه نمی گفتند مقصود از شعار مرگ بر آمریکا، مرگ بر ملت آمریکاست، بلکه منظور مشکل داشتن ما با سلطه است.
هر کشوری بخواهد اعمال سلطه کند، این شعار علیه او داده می شود. ما با هر کسی که استقلال، آزادی و جمهوریت ما را با قرائت اسلامی تهدید کند، دشمنی داریم. چه امروز، چه دیروز و چه فردا.
سومین نکته که شیرین تر از نکات قبل است به خود آمریکایی ها بر می گردد و آن اینکه در جریان مذاکرات اخیر حتی خود آمریکایی ها هم چنین تقاضاهایی یعنی حذف شعار مرگ بر آمریکا، آتش نزدن پرچم و امثال آن نداشته اند! چرا که دیپلمات های آمریکایی برخلاف به اصطلاح نظریه پردازان اصلاح طلب داخلی آنقدر می فهمند که در مذاکرات هسته ای، مطالبات باید در این حوزه باشد؛ لذا زیاده خواهی خود را به همین حوزه محدود کرده اند.
حال از این افراد باید سؤال کرد که اگر قرار باشد همه این امتیازات به بهانه این مذاکرات آن هم بدون مابه ازایی داده شود برای آینده بعید و چه بسا محال چه چیز دیگری در چنته خواهیم داشت؟
بنابراین تفریطی های دوم خردادی و برخی دیگر از سیاستمداران واداده و پرمدعا را باید مصداق بارز «کاسه از آش داغ تر» بدانیم که ذوق زده و از روی ناشی گری توأم با فریب کاری همه داشته های ملت بزرگ ایران را یکجا به حراج گذاشته اند.
یادداشت جام جم/مهدی فضائلی
