کد مطلب: 29367
دوشنبه ۳۱ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۶:۲۰
نقدی بر اعتماد ظریف به قول اوباما؛
آیا آمریکا نباید اعتماد سازی کند؟
خط نیوز ; محمد جواد ظریف می گوید اگر اوباما قولی بدهد، ما آن را می پذیریم و به قولش احترام می گذاریم. او البته در ادامه ی همین مصاحبه اش با شبکه ی پی بی اس آمریکا تصریح می کند که مردم ایران به آمریکا اعتماد ندارند... و سپس در باب همین بی اعتمادی، گویی با ایفای نقشی بی طرف مابین مردم ایران و دولت اوباما می گوید: «ما می توانیم آن را تغییر دهیم و این برای همه ما مهم است که به جای زندگی در گذشته، تاریخ جدیدی را رقم زنیم.»
ظریف در مذاکره با آمریکایی ها یا ۱+۵ یا هر کشور و گروه دیگر، نماینده حکومت و نماینده ی مردم ایران است و قابل توجه است که نماینده ی مردمی که به آمریکا اعتماد ندارند، به آمریکا اعتماد دارد!
در همه ی سال های گذشته، جمهوری اسلامی ایران مدام از سوی غربی ها در معرض این گزاره بوده که باید اعتماد سازی کند. غرب همیشه به ایران بی اعتماد بوده و اعتماد سازی و راستی آزمایی از پر تعداد ترین واژگان در ادبیات تعامل غرب با جمهوری اسلامی ایران بوده است. در حالی که ایران تاکنون آغازگر هیچ جنگی در جهان نبوده است و این ایران نبوده که به بهانه های واهی به عراق و افغانستان لشگرکشی کرده است؛ قصد تجاوز به هیچ کشوری را هم ندارد و علاوه بر افکار عمومی ای کانال های خبری شان صرفاً بی بی سی و امثاله نیست، سیستم های امنیتی و اطلاعاتی جهان نیز از این سیاست ایران یقیناً به خوبی مطلع هستند؛ جمهوری اسلامی ایران هیچگاه از سلاح های کشتار جمعی یا شیمیایی استفاده نکرده است و باعث کشتار ده هزار تن از مردم ژاپن در عرض یک دقیقه نبوده است؛ جمهوری اسلامی ایران هیچ گاه حامی تروریسم نبوده است و از گروهی که مجری ترور رئیس جمهور و نخست وزیر بسیاری از مسئولین دیگر کشورش و ۱۷ هزارتن از مردم بوده، حمایت نکرده است؛ جمهوری اسلامی ایران هیچگاه مردم کشوری دیگر را با تحریم دارویی و هوایی و نفتی و ... در سختی قرار نداده است و البته طبق فتوای بالاترین مقام مذهبی و سیاسی جمهوری اسلامی، دستیابی به بمب اتمی شرعاً حرام است؛ اما با این حال غربی ها به ما اعتماد ندارند و ما باید اعتماد سازی کنیم. اما وزیر خارج ی ما با وجود همه عهد شکنی های آمریکا و حتی نقض چند باره ی توافقنامه ژنو در ماه های گذشته توسط طرف غربی، همچنان به قول رئیس جمهور آمریکا اعتماد دارد. آیا ایالات متحده آمریکا نباید پس از همه ی کارشکنی ها در قبال مردم ایران، از کودتا علیه دولت قانونی مصدق تا تحریم های همین ماه های اخیر که حتی پس از توافقنامه ژنو هم، علیرغم وعده ها و قرارها کم نشد، در قبال جمهوری اسلامی ایران اعتماد سازی کند؟
می تواند این اعتماد ظریف صرفاً یک ژست دیپلماتیک باشد اما چیزی از تبعات سیاسی آن کم نمی کند؛ ما که دست هایمان آلوده ی هیچ گناهی نیست، باید راستی آزمایی بشویم و اعتمادسازی کنیم؛ اما آمریکایی که سال ها علیه منافع ایران حتی از حمایت از تروریسم نیز دریغ نداشته و دانشمندان هسته ای ما تنها نمونه هایی از آن هستند و بارها قول و قرار شکسته، قابل اعتماد است؟!
نکته دیگر آنکه ظریف در جلسه ی شورای روابط خارجی آمریکا خود اذعان داشته بود که «مردم و دولت ایران به نیت آمریکا در مذاکرات بی اعتماد هستند.» و حال معلوم نیست این پذیرش قول نداده ی رئیس جمهور آمریکا از کجا ناشی می شود.
«به دشمنی که لبخند میزند، اعتماد نکنید؛ این را ما به مسئولینمان، به بچّه‌های خودمان، فرزندان خودمان - اینهایی که در مسئله‌ی دیپلماسی مشغول کار هستند، بچّه‌های مایند، جوانهای خود مایند - [توصیه میکنیم]؛ توصیه‌ی ما به اینها این است: مراقب باشید لبخند فریبگرانه شما را دچار اشتباه نکند، دچار خطا نکند؛ ریزه‌کاریهای کار دشمن را ببینید.»
جملات بالا صرفاً یکی از دفعاتی هست که رهبر معظم انقلاب اعتماد به دشمن را زیر سوال برده اند. ۱۳ مهر ۹۲ نیز ایشان فرمودند که «ما به هیئت دیپلماسی ملّت عزیزمان و دولت خدمتگزارمان خوشبین هستیم؛ البتّه به آمریکایی‌ها بدبینیم؛ به آنها هیچ اعتمادی نداریم. ما دولت ایالات متّحده‌ی آمریکا را دولتی غیرقابل اعتماد میدانیم؛ دولتی خودبرتربین، دولتی غیرمنطقی و عهدشکن...»
در آیات آغازین سوره ی توبه نیز، خداوند دستور شکستن همه ی عهد و پیمان ها با مشرکان را صادر می کند، مگر کسانی که بر عهد خود پای بند بوده اند و دشمنان مسلمین را مورد حمایت قرار نداده باشند.
/الف
