کد مطلب: 26466
دوشنبه ۱۱ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۰۳:۲۸
شما با ۴۶۷ میلیون تومان، چگونه سال نو را تبریک میگفتید؟
محمد سرشار در گوگل پلاس نوشت:
دیروز پیامکی از Rouhani به دستم رسید که با امضای «حسن روحانی رییس جمهور»، نوروز را تبریک گفته بود. متوجه شدم که این پیامک برای دیگران هم ارسال شده. با توجه به حدود ۵۵ میلیون نفر مشترک تلفن همراه و هزینه ارسال انبوه ۸۵ ریالی به ازای هر پیامک، این نوآوری رییسجمهور محترم، چهار میلیارد و ششصد و هفتاد و پنج میلیون ریال (۴۶۷ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان) هزینه داشته است. هر چند این هزینه، یک دهم هزینه بازسازی دفتر رییسجمهور نبوده و از نظر دولتمردان، رقم قابل ملاحظهای محسوب نمیشود اما با خودم فکر کردم اگر من جای رییسجمهور بودم و قبلاً در پیامی تلویزیونی، سال نو را به همه تبریک گفته بودم، حالا این حدود نیم میلیارد تومان را خرج چه کار مهمتری میکردم:
۱ـ این پول را به مرزبانی کشور میدادم تا صد چادر را به سنگر مستحکم تبدیل کنند و دستکم پانصد جوان مرزبانمان، مجبور نباشند در چادر، به حفاظت از مرزهای کشور بپردازند؛
۲ـ یا این پول را به وزارت آموزش و پرورش میدادم تا در صد مدرسه روستایی دارای بخاری نفتی، سیستم پکیج و شوفاژ را برای گرمایش راهاندازی کنند تا دانشآموزان کمتری در معرض خطر سوختن باشند؛
۳ـ یا این پول را به وزارت راه و شهرسازی میدادم تا یک صندوق قرضالحسنه کوچک راه بیندازد و به ۵۲ خانواده چهار نفره مستحق فاقد مسکن، آپارتمانهای مسکن مهر را با یک وام قرضالحسنه چهار ساله ۹ میلیون تومانی واگذار کند که اقساط آن از محل یارانههای نقدی آنان، پرداخت شود.
۴ـ یا این پول را به سازمان بهزیستی میدادم تا به ۶۶۷ خانواده دارای سرپرست معتاد علاقمند به ترک اعتیاد کمک کند تا بتوانند به رایگان، در یک مرکز اجتماع درمانمدار، شر این بلای خانمانسوز را از سر خانواده خود دور کنند.
*
شما با ۴۶۷ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان، چگونه سال نو را به مردم ایران تبریک میگفتید؟
طنز/ نمیتوانید یارانه بدهید بروید، بگذارید محمود بیاید
طنز/ نمیتوانید یارانه بدهید بروید، بگذارید محمود بیاید
ایمان پیربرناش در روزرنامه قانون نوشت: پس از اصرارهای حسن روحانی برای اینکه مردم از دریافت یارانه انصراف دهند، مدیر هدفمندسازی یارانهها گفت: «امیدواریم هموطنان در ثبت نام دریافت یارانه شرکت نکنند.» به محض اینکه جمله را خواندیم یاد مادرمان افتادیم. در تعطیلات نوروز آجیل و شیرینی میگذاشت جلوی مهمان ولی دل تو دلش نبود. میشنیدیم زیر لب نذرش را ادا میکند که کسی آجیل نخورد. شیرینی تعارف میکرد اما هرکسی را که شیرینی برمیداشت نفرین میکرد. هر چقدر به او میگفتیم خب مادر من، آجیل نگذار جلوی مردم قبول نمی کرد. میگفت زشت است. البته آخرش هم طاقت نیاورد و کم شدن نسبت پسته به کل آجیل، بعد از اینکه خواهرزادهاش به منزلمان آمده بود را به رویشان آورد و حسابی آبروریزی شد.
حالا اینها مهمان بودند. ما سالیان سال است چنین زجری را تحمل میکنیم. شاید باورتان نشود ولی پدرمان 2کیلو موز میخرید و این 2 کیلو را در بازه زمانی یک سال و نیم استفاده میکردیم. یعنی فقط به عنوان دکور در خانه ما موجود بود. ولی در عمل کسی جرات خوردنش را نداشت تا وقتی مهمان میآید موز روی میز باشد. دست آخر هم چون موز سیاه میشد مجبور بودند شیرموز درست کنند بدهند بخوریم و سپس 2کیلوی بعدی خریداری میشد. اکثرا موزها که تمام میشدند ما به شدت گریه میکردیم. نه اینکه دلمان موز بخواهد، به آنها وابستگی عاطفی پیدا میکردیم. یک سال و نیم با آن موزها زندگی کرده بودیم. از برادرمان بیشتر دوستشان داشتیم.
حالا دولت هم موز و شیرینی و آجیل را گذاشته روی میز، به مردم میگوید دست نزنید. خب جمع کنید بساط پذیرایی را. حالا چون چند وزیر و آدم مایهدار انصراف دادهاند، مردم هم باید بدهند؟ البته نه اینکه مشکلی با اصل این موضوع داشته باشند اما کمی درد دارد. درد اینکه سفره پهن است اما آنها باید جلوی شکمشان را بگیرند. آقای رئیس هدفمندسازی یارانهها، ما با چنین وضعی بزرگ شدهایم. همیشه همه چیز روی میز بوده اما اجازه حمله نداشتیم ولی همه که مثل ما نیستند. عادت دارند آجیل که آمد روی میز، بخورند. شیرینی که آمد، بخورند. میوه که آمد، بخورند. شام که آمد، بخورند. ای کارد بخورند. چه خبره؟ هی ما هیچی نمیگیم بدتر میکنید.
اما حالا که با حسن روحانی صمیمی شدهایم و اگر ریا نباشد باید بگوییم شخصا به ما اس ام اس تبریک عید هم داده، تجربیاتمان در این زمینه را در اختیارش قرار میدهیم. بهترین راه این است که خودتان را سبک نکنید و به همه مردم یارانه بدهید. نمیتوانید هم بروید بگذارید محمود بیاید خودش بلد است چطور بدهد. حالا خود دانید. یا بدهید یا بروید. (1325)