پوریا ترکمن؛ این روزها هر چه به زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری یازدهم نزدیک می شویم حضور عناصری که خود را نامزد معرفی می کنند افزایش می یابد.
هم در بین اصولگرایان و هم اصلاح طلبان و مستقل ها همگی دچار تعدد بی سابقه ی نامزدهای انتخاباتی هستند که در نوع خود و در تاریخ انقلاب اسلامی اگر نگوییم بی نظیر حداقل کم نظیر است.
تزها و الگوهای فراوانی نیز از سوی گروهها و سلایق مختلف ارائه می شوند که هر کدام در برخی جهات مشابه و در برخی نمادها متفاوت می نمایانند.
اما «احساس تکلیف» جزء لاینفک سخنان و موضع گیری های افراد شده است که تکرار آن موجب دل زدگی می شود.
به طور مثال وقتی از شخصی که تنها تجربه ی کلانش یک سال نمایندگی مجلس شورای اسلامی است، یا آنکه بیست سال قبل وزیر بوده و پس از آن در سیستم دولتی و حکومتی هیچ نقشی را بازی نکرده است، یا آنکه حتی یک روز هم در امر اجرا ورود پیدا نکرده و تنها تکیه اش به اندیشه های تئوریک خود است و آن دیگری که همچون قبلی منصب اجرا را اصلا بو نکرده است و تنها بر کرسیهای سبز و سرخ بهارستان تکیه داده است، کلمه ی « احساس تکلیف » به عنوان رمز ورود به انتخابات بیان می شود آن وقت دل انسان می گیرد که چقدر برخی الفاظ پر معنا، ارزشمند و سنگین در بازیهای سیاسی دست به دست می شود تا توجیه گر برخی قدرت طلبی ها شود.
چه کسی است که نداند فلان کسی که خود را نامزد انتخابات کرده است تنها برای امتیاز گیری در دولت آینده ورود پیدا کرده و خود می داند تعداد آرایش از باطله ها هم بیشتر نمی شود؟
کدام تحلیل گر سیاسی است که تشخیص ندهد برخی نامها تنها برای افزایش شهرت  پای به این عرصه ی خطیر نهاده اند؟
چه کسی باور می کند خرج کردن میلیونی و میلیاردی از بیت المال برای فلان نامزد اندکی صبغه ی الهی را در خود انباشته داشته باشد؟
کیست که اندکی آشنایی به اندیشه های مولایمان داشته باشد و نداند بسیاری از خصلتهایی که ولی امر مسلمین برای رئیس جمهور آتی بر آنها انگشت ابرام نهاده است در برخی از کسانی که خود را برای انتخابات نامزد کرده اند ذره ای وجود ندارد؟
به همین دلیل است که می گویم از « احساس تکلیف » کردن برخی ها انسان دچار تهوع فکر می شود و از اینکه برخی از این حضرات، مردم را به دور از آنها کودن فرض کرده اند که گول چنین رفتارهایی را بخورند متعجب می شود.
اما در این سی و چند سال انقلاب همیشه انوار لطف الهی بر سر مردم باریدن گرفته است و در بدترین شرایط توفیقهای باور نکردنی و مثال زدنی خداوند دست این یادگار شهیدان را به قله های افتخار رسانیده است.
یکی از این الطاف الهی را در همین انتخابات می توان مشاهده کرد، آنجا که در بین هیاهوی به حق و بعضا نا به حق برخی نامزدهای انتخاباتی بتوان شخصیتی را یافت که علیرغم شایستگی ها، تعهد، ایمان و اخلاص و با وجود درخواست های متعدد نخبگان دانشگاهی و حوزوی هنوز از پذیرفتن این عنوان که نامزد انتخابات شود حذر دارد.
شخصیتی که محجوب بودن، سادگی و پر کاریش در سایه ی مسئولیت خطیری که در بزرگترین پرونده ی ملی کشور برعهده دارد پنهان مانده است و کمتر سر وصدای تبلیغاتی و جنجالی را از او می توان یافت.
« سعید جلیلی » که بسیاری از نخبگان دانشگاهی و حوزوی در ماههای اخیر از وی دعوت به حضور در انتخابات کرده اند نشان داده است که به معنای کامل کلمه یک شخصیت انقلابی با روحیه ی ولایت پذیری و تعهد و خدمتگزاری بی حاشیه است.
در چند سال اخیر کوچکترین اقدام یا سخنی که علیه منافع ملی و دینی کشور باشد، یا ذره ای به امهات نظام خدشه وارد کند از وی مشاهده نشده است.
در ذکر فعالیت خالصانه ی او همین بس که علیرغم حضور در مراکز حساس نظام، تا پیش از پذیرفتن مسئولیت پرونده ی هسته ای ایران که آن هم به ذات خود موجب شناسایی فرد می شود، کمتر کسی از او شناخت داشت.
سادگی و تواضع و ایثارگری جلیلی سخنی گزافه نیست و چیزی نیست که بتواند توسط دشمنان حتی بر آن ایراد گرفته شود.
دیپلمات انقلابیL این روزهای ایران در حالی سخت در تکاپو برای تلاش از حقوق ملی ماست که موج دعوت ها از وی فزونی یافته است و او که نشان داده است برای خود شانی فراتر از خدمتگزاری در نظام ولایت و برای مردم عزیز ایران نمی داند همچنان از کنار همه ی این دعوتها و درخواست ها می گذرد تا ما و بسیاری از « احساس تکلیف » کرده ها به خود آییم و ببینیم در کجای میدان سیاست ایستاده ایم؟
شاید دیپلمات انقلابی ما هیچگاه به صحنه رقابت های انتخاباتی گام ننهد اما این روحیه انقلابی و تواضع مثال زدنی قطعا در ذهن و جان آنانی که در ابتدای راه سیاست ورزی در نظام اسلامی هستند به یادگار خواهد ماند تا شعارهای انقلاب اسلامی که برگرفته از آموزه های اسلام ناب محمدی «ص» است همچنان در عرصه ی عمل بزرگی و شان خود را نشان دهد و نوید بخشی برای تداوم گفتمان اصیل انقلاب به دور از شائبه های ریاکارانه و منفعت طلبانه باشد.
اگر امثال « سعید جلیلی » در انقلاب نبودند و نمادهای عملی از آنچه انقلاب می خواهد در بین مسئولان دیده نمی شد چه عاقبتی در انتظار ما و انقلاب بود؟
بی شک امثال جلیلی تنها یک دیپلمات یا یک مسئول دولتی به تنهایی نیستند که نمادهای عملی و الگوهای حقیقی از آنچه اسلام و انقلاب می خواهند در وجودشان مستور است.

خط نيوز