خط نيوز - چرا حرف «خجالت نکش» جدی گرفته نمی شود؟

چالش فیلمنامه نویس هایی که قصه گویی بلد نیستند

از این رو به نظر می رسد که فیلمساز خیلی در مورد مخاطبش نیز به قطعیت نرسیده است. شاید هم از ابتدا او به دنبال ساختن فیلم مهمی نبوده و بیشتر علاقه داشته تا پس از سال های فیلمنامه نویسی،‌کارگردانی را نیز تجربه کند. پس بهتر است ما نیز بیش از این «خجالت نکش» را جدی نگیریم و آن را کوششی ابتدایی برای حرف زدن در سینما بدانیم.

به گزارش خط نيوز؛ «خجالت نکش» بعد «کامیون» دومین فیلمی است که کارگردانش در حوزه ی فیلمنامه نویسی مشهور تر است تا فیلمسازی و اتفاق جالب در مورد هر دو فیلم هم ضعف جدی فیلمنامه و نداشتن قصه است. به نظر می رسد که رضا مقصودی که نتوانسته بر عجله ی خود نسبت به تجربه کردن کارگردانی غلبه کند و با تسلیم شدن در برابر میل به فیلمسازی فیلمنامه ای ضعیف را به تصویر کشده است. موضوع فرزندآوری و چالش که این موقعیت در میان زن و شوهر به وجود می آورد همواره یکی از سوژه های جذاب برای کمدی نویسان است. موقعیتی که در آن می توان حرف های دوپهلوی خط قرمزی زد، بگومگوی شیرین نوشت و لحظه های خنده دار خلق کرد. همین وسوسه مقصودی کمدی نویس را هم فریب داده و او را برای ساخت این اثر مجاب کرده است. فیلمی که جز همین کلیشه های چیز دیگری در روایت و قصه ی خود ندارد. کاراکتر ها همه تیپ های تکراری روستایی و موقعیتها همان موقعیت هایی که بار ها در سینما و تلویزیون مشابه آن را دیده ایم. فیلم اساساً‌ برای سینما ساخته نشده و اصلاً‌ اشتباه است که ما در این قالب بخواهیم در مورد آن سخن بگوییم. «خجالت نکش» در بهترین حالت یک فیلم تلویزیونی خوب برای جمعه عصر است. فیلمی که اگر ریتم آن قدری تند تر شود مخاطب عام حتماً از دیدن آن لذت می برد اما در انتها او در مورد اینکه چرا فرزند آوری کار درستی است به تأمل نخواهد نشست. حتماً‌ اینکه این فیلم موافق فرزند آوری است قابل ستایش است اما آیا همین برای یک اثر سینمایی کفایت می کند؟ اما اگر بنا باشد که مخاطب با دیدن این فیلم ذره ای در وجود خودش میل به فرزندآوری احساس نکند نتیجه کار چه اهمیتی دارد. بدون شک برای بیان حرف هایی از این جنس نیاز هست که در فیلمنامه به طراحی دقیق کاراکتر و ایجاد موقعیت هایی برای درک تصمیم زن و شوهر پرداخت. حال آنکه مرد خانواده بعد از شوخش رئیس جمهور وقت به یکباره یادش می آید که دلش دختر می خواهد حتماً‌ نمی تواند دلیل قانع کننده ای باشد. اضافه کنید این اشکال جدی را که موقعیت این فیلم روستایی است و از اساس جنس زندگی روستایی ها با شهری ها متفاوت است. نداشتن میل به فرزند آوری امروز در میان خانواده های شهری بیشتر دیده می شود و نه روستایی ها. حتی محتمل است که یک شهرنشین با دیدن این فیلم بگوید دل فلانی خوش است دیگر، در روستایی با جمعیت 255 نفر با کمترین چالش های اجتماعی بچه آوردن فضلی محسوب نمی شود. از این رو به نظر می رسد که فیلمساز خیلی در مورد مخاطبش نیز به قطعیت نرسیده است. شاید هم از ابتدا او به دنبال ساختن فیلم مهمی نبوده و بیشتر علاقه داشته تا پس از سال های فیلمنامه نویسی،‌کارگردانی را نیز تجربه کند. پس بهتر است ما نیز بیش از این «خجالت نکش» را جدی نگیریم و آن را کوششی ابتدایی برای حرف زدن در سینما بدانیم. منبع:رجا